Pocztówka na wodzie

[Marcin Sztelak]

Gładząc fale otwartą dłonią zatrzymuję
czas. Jak kiedyś.

Nostalgia przeżera szpary w oknach, kalendarze
obłażą ze ścian. Przesiąkam zapachem wczorajszych
barw i kolorytów.

To wciąż ja – najprawdopodobniej, tylko słońce świeci
inaczej. Prognozy wieszczą coraz częstsze upadki.
Nie chce ci mówić jak bardzo boję się ciemności.

Ugłaskuję ją tocząc dyskusje przed lustrem, z na wpół
zamkniętymi powiekami. Nigdy niedokończone listy
skrobią w dno szuflady – udaję, że piszę, obgryzając
końcówkę długopisu.

Później już tylko śnię, naznaczony dzieciństwem,
a może przemijaniem. Chociaż to takie banalne,
do bólu zaciśniętych bezsilnie pięści.

Kręgi burzą spokój, mimo wszystko wciąż wrzucam
kamienie do rzeki. Jak kiedyś.

[Adela]

Marcinie, jest coś w Twoich wierszach co zatrzymuje. Są charakterystyczne, mają pazur, są przewrotne, nienachalne, czasami ironiczne, z ciekawą metaforykę, powracający temat poszukiwania sensu, siebie, zrozumienia świata, miejsca w nim, bezsilności.
Ten wiersz bardzo mi się podoba.
Pozdrawiam,
A.

[Nula.Mychaan]

Marcin jestem Twoja fanką.
Masz taką lekkość pisania, że Ci zazdroszczę.
Piszesz w stylu, który uwielbiam.
Twoje frazy nawet nie ocierają się o banalność.

Wciąż mnie dziwi, że masz tak mało komentarzy.
Jestem w trakcie lektury Twojego tomiku i jestem zachwycona.
mam nadzieję, że będą następne

Piękny wiersz

[eka]

To wciąż ja – najprawdopodobniej, tylko słońce świeci
inaczej. Prognozy wieszczą coraz częstsze upadki.
Nie chce ci mówić jak bardzo boję się ciemności.

Ten fragment i klamra - bardzo dla mnie i do mnie.

Aha... nie chcĘ
Pocztówka do samego siebie, po fali życia.
Piękny wiersz.
Pozdrawiam.