Różne rodzaje wspomnień

[anastazja]

pszenica ukrywała mnie przed wzrokiem dorosłych
ubrana w szum wiatru oznajmiałam ptakom
że do mnie należy ten skrawek głuszy
pamiętam obraz małej dziewczynki podpierającej płot

wolałam być jedną z brakujących sztachet
niż chodzić do szkoły czułam się jak górski kwiat
przesadzony do miejskiego klombu
ciepłą falą rozlewają się wspomnienia
twarze bez imion imiona bez twarzy przepastna głębia

dziś oczy spłowiałe jak dzwonki polne
w jesieni czas wybarwia kolory

[Alek Osiński]

Fajnie Ana, ale mam kilka wątpliwości, którymi, jeśli się nie obrazisz,
chciałbym się podzielić

wzruszający obraz

Czy nie narzucasz w tym momencie czytelnikowi jakby wzruszenia "z urzędu"
to chyba powinno wynikać z samej opowieści?

przesadzony do miejskiego klombu

ten wers trochę chyba nie pasuje do historii - motyw miejski jakby
włożony trochę od czapy do rustykalnej historii - może warto jednak przemyśleć?

dziś oczy spłowiałe jak dzwonki polne
w jesieni czas wybarwia kolory

Puenta dosyć przewidywalna, a może spróbować coś zrobić bez wiedzy jesieni,
mi się akurat narzucają - oczy owdowiałe...

w czas jesieni adoptują kolory, to oczywiście tylko pomysł,
ale osobiście coś bym jeszcze pomyślał, innym może się
oczywiście podobać jak jest, to indywidualny punkt widzenia

[em_]

- czas wybarwia kolory - cudne to jest
całość pięknie skomponowana, chyba każdy ma podobne wspomnienia, dlatego ten wiersz się czuje.
Pozdrawiam

[eka]

Podoba mi się to wspomnienie, pierwszy wers zachwycił, bo chwytasz czytelnika obrazem dziewczynki w falującej pszenicy i wchodzimy głęboko w jej dziecięcy świat.
Zgadzam się jednak z większością uwag Alka. Uwierz, że bez nazwania stanu emocjonalnego peelki i tak czuć jej wzruszenie pięknem świata, identyfikowanie się z nim.
Ładny klimat. Dobry wiersz.
Zgubiło Ci się "n" w ostatnim wyrazie tytułu.
Pozdrawiam.

[Ewa Włodek]

ano, też nie lubiłam chodzić do szkoły, Anastazjo, bo tam nie było książek, które by mnie interesowały, więc rozumiem Twoją peelkę...Wiersz - chyba dla każdego, bo o tym co przechowujemy w pamięci, która jednakowoż z czasem łagodzi ostrość wspomnień, jak czas jesienny - kolory...

z uśmiechami...
Ewa

[anastazja]

Czy nie narzucasz w tym momencie czytelnikowi jakby wzruszenia "z urzędu"
to chyba powinno wynikać z samej opowieści?

z tym się zgadzam, użyłam innego wyrazu.

ten wers trochę chyba nie pasuje do historii - motyw miejski jakby
włożony trochę od czapy do rustykalnej historii

tylko wiesz Alku, chciałam podkreślić, ten wyrwany górski kwiat, (czyli peelkę) jak źle się czuła. Nie mam na razie pomysłu.

Puenta dosyć przewidywalna, a może spróbować coś zrobić bez wiedzy jesieni,
mi się akurat narzucają - oczy owdowiałe...

wiem, wyświechtane słowo jesień, źle się kojarzy, ale nie będę poprawiać.

Dziękuję Alku.

[anastazja]

- czas wybarwia kolory - cudne to jest

o, widzisz Tobie się podoba ten wers. Dzięki em_ zawsze blisko. Pozdrawiam.

Zgadzam się jednak z większością uwag Alka. Uwierz, że bez nazwania stanu emocjonalnego peelki i tak czuć jej wzruszenie pięknem świata, identyfikowanie się z nim.

dziękuję eka, emocje zgubiłam, jednak resztę...chyba nie. Dziękuję



Ewuniu - miło Cie widzieć. Dzięki

[karolek]

Bardzo ładnie, nastrojowo, trochę melancholijnie...

[Adela]

To ładny wiersz, refleksyjny.
Przeczytałam z przyjemnością.
Pozdrawiam,
A.

[coobus]

w jesieni czas wybarwia kolory... ale i wyzłaca, podpala słońcem. I są też, dzięki temu, różne rodzaje jesiennych wspomnień.

twarze bez imion imiona bez twarzy przepastna głębia

Za te ładne słowa