Amarante

[ble]

Od źródła się zaczyna
przez rzekę
do morza

Nigdy
nie bywa inaczej

Właśnie tu, w Amarante, skaleczyłam usta.
W naznaczonym miejscu patrzyłam jak mężczyźni
zbierają się do drogi. Spełniają wolną konieczność,
mając wiele ciał do przebycia.

A przecież i tak najdalej wypływają kobiety.
Odbijają od brzegu na rozbitych formach, zazdrosne
o niezmierność, zachłanne wobec pragnę. Ponieważ
wody wielkie nie zdołają ugasić.

Pytasz: z czego to? Tak szybko zapominam.
Odpowiadam: ze mnie.

[lczerwosz]

zagadkowy zwyczaj wyprawiania się stadnie na/za morze. Wiadomość zaczerpnięta ze źródła (ze mnie) - wymyślona?
Wojna płci o władzę?

[NathirPasza]

Takie tam psioczenie na samców? :sza:

Odbijają od brzegu na rozbitych formach, zazdrosne

Tu zabrzmiało niezbyt zgrabnie, może da się jeden wymienić na inny?

Fajny wiersz. Przeszkodziły mi trochę cytaty w bliskiej odległości, ale nieznacznie.

Pozdrawiam
NP

[ble]

zagadkowy zwyczaj wyprawiania się stadnie na/za morze. Wiadomość zaczerpnięta ze źródła (ze mnie) - wymyślona?
Wojna płci o władzę?

Zupełnie nie chodzi o wojnę płci. A z czego to, taki znany cytat:

'lecz wody wielkie nie zdołają ugasić'?

Może być ze mnie albo z Ciebie. Zależy od tego, co nosimy w sobie.

[ble]

Takie tam psioczenie na samców?

A skąd! Tylko spojrzenie na fakty.

Odbijają od brzegu na rozbitych formach, zazdrosne

Tu zabrzmiało niezbyt zgrabnie, może da się jeden wymienić na inny?

Na inny? Model ? Nie, nie tędy droga.

Chyba się oflaguję - To nie jest wiersz zwrócony przeciwko mężczyznom

[meandra]

wolna konieczność - dlaczego "wolna"?
i
zazdrosne o niezmierność - na pewno o niezmierność?
czy to nie literówka?

wybijają z czytania.

tekst wart przemyślenia.

pierwsze wersy pociągnęłabym długą frazą. aż się prosi, żeby ich tak nie rwać.

podrawiam )

[Alek Osiński]

Spodobał mi się wiersz, głównie z estetycznego punktu widzenia, wolna konieczność może trochę drażnić, ale cały tekst zasadza chyba się tak trochę na walce przeciwieństw, jeśli to przeciwieństwa i jeśli to walka;)

[ble]

wolna konieczność - dlaczego "wolna"?
i
zazdrosne o niezmierność - na pewno o niezmierność?
czy to nie literówka?

wybijają z czytania.

tekst wart przemyślenia.

pierwsze wersy pociągnęłabym długą frazą. aż się prosi, żeby ich tek nie rwać.

podrawiam

Wolna konieczność jest tu bardzo ważna - chodzi o najwyższą formę wolności jaką się osiąga w konieczności pogrążenia siebie w przeznaczeniu. Taką wolność najpełniej spełnia się w śmierci i w miłości. Pisał o tym Hoelderlin i użył takiego terminu.
Cytatów chyba nikt nie rozpoznał - nie są z Hoelderlina, ale to rzecz ogromnie znana, podstawa poetyki miłosnej, więc może poznane tylko nic nie mówisz.

Nie wiem dlaczego nie podoba się 'niezmierność' - to coś, czego się nie da zmierzyć - kosmos, ocean, miłość, śmierć.

Co do zapisu wersów - tak piszę w tym cyklu (o miastach), początek, a czasem i zakończenie
słupkowo, bez interpunkcji. Środek szeroki z interpunkcją. Rozumiem, że może się nie podobać.
Zamieszczę zaraz wiersz (a właściwie dwa połączone), ktore to pokazują.

Meandro, dziękuję lubię jak do mnie zaglądasz, doceniam wszystkie pytania, nie zawsze muszę mieć rację.

[ble]

Spodobał mi się wiersz, głównie z estetycznego punktu widzenia, wolna konieczność może trochę drażnić, ale cały tekst zasadza chyba się tak trochę na walce przeciwieństw, jeśli to przeciwieństwa i jeśli to walka;)

Al, czasem trudno streścić o co do końca chodzi. Na pewno chodzi o tęsknote i wytrwałość. Że się spodobał - ogromnie miło mi

[Gloinnen]

Mnie się wiersz spodobał. Chociaż ta niekonsekwencja w stosowaniu interpunkcji trochę mi przeszkadza. Zastanawiam się nad tym, jaki jest jej cel, tzn. dlaczego akurat wymyśliłaś sobie taką konwencję, żeby ją stosować jedynie w środkowych partiach wiersza?

Właśnie tu, w Amarante, skaleczyłam usta.
W naznaczonym miejscu patrzyłam jak mężczyźni
zbierają się do drogi.

To jest bardzo ładnie napisany fragment. Trochę jak okienko, przez które można wejść do drugiego i trzeciego wymiaru wiersza.

"wolna konieczność" i "niezmierność" - ktoś już się do tego chyba przypiął, ja dodam, że chyba za bardzo dosłownie piszesz. Używając takich sformułowań narzucasz pewną optykę. A w ogóle (ale to już moje uprzedzenie, być może) - unikałabym w wierszach nadmiaru "ości". Lepiej byłoby, abyś myśl, którą chciałaś przekazać za pomocą tych pojęć abstrakcyjnych, obrała w jakiś namacalny obraz, w jakieś skojarzenie, w jakąś metaforyczną mini-historię. Bo potrafisz.
Cytatów rzeczywiście dużo. Sugerowałabym, aby posługiwać się nimi oszczędniej i bardziej je rozrzucić po tekście, bo wduszone na sam koniec w takiej ilości przytłaczają kodę.

Pozdrawiam,


Glo.