Inwazje

[Marcin Sztelak]

W czasie przesileń zamykam prorokom usta,
milczenie jest złote, szczególnie równonocną.

Ciasnota wyobraźni skazuje na zdania, skończone
do kropki. Rzutem na taśmę – a i tak marazm, przaśność
/pomijając chleb, jajka, mleko/.

Później dni naznaczone brakiem dłoni,
słów wymruczanych przed zaśnięciem.
Chociaż nie boli jak powinno
/pomijając godziny wlekące się w kubku herbaty/.

Urodzony czuję litość dla dzieci, których brakuje
na zdjęciach. Odczuwalnie, jak twierdzisz
w niewyspanych smsach.
/Pomijając puste miejsca w naszym wszechświecie/.

Wieszczą, słucham bez wiary w spełnienia.
Nie pomijając nadziei.

[haiker]

Pierwsza jest okropna, począwszy od fałszu w tezie, po przaśność.

W drugiej jest ożywcze odejście od ciasnej linii, niestety zwalone ostatnim, banalnym wersem, który czytałem około 700 razy.

Za to w trzeciej jest uchwycenie tematu i to porządne uchwycenie. Tutaj dochodzi do pełnego brzmienia tytułu, do krytycznego wejścia, transgresji do świata wyobraźni, czyli najsilniejszego. Niejasne dlaczego "niewyspane" zamiast "niewysłane", ale może to na wzór dziecięcych przekręceń wyrazów. W tym otoczeniu nawet zdawałoby się słabe /Pomijając puste miejsca w naszym wszechświecie/ zyskuje niebanalne światło i... nadzieję.

Z tego względu końcowa kursywa do następnego użycia.

[witek kiejrys]

z pierwsze zostawiam pierwsze zdanie [do kropki].

z drugiej i trzeciej wyrzucam nawiasy z ich zawartościa.

końcowe dwa wersy absolutnie zbędne.