poniekąd trwa

[haiker]

Nazywam się lenin
i jestem starą kobietą

słonawy smak dzieciństwa
wepchnąłem pod strupy
noszone jak
ordery za odwagę

nie wiem czy była młodość
lecz była z pewnością szkoła
i oczekiwanie na dorosłość
która bynajmniej nie przyszła
(ta część zabrzmiała drętwo)

wiesiołyje kartinki dzieciństwa
zabliźniły się
ale czuję ich gołębie łechotanie

a zwłaszcza przy ruchach

[eka]

Poniekąd, bynajmniej, gołębie [r]łechotanie. Wiersz o brzydocie nijakości, tresurze w dzieciństwie, mentalnym zniewoleniu, które nie minęło.
Gorycz finału.
Peel w pajęczynie.

Mocny prolog.

[bols]

Nazywam się lenin
i jestem starą kobietą

Czytam właśnie artykuły Leona Chwistka /1884 - 1944/, więc nawiążę w komentarzu do jego analizy od logicznych układów liter do transformacji poetyckich dotyczących zmian w obrębie formy.
Ciekawa jest tez jego konfrontacja dotycząca pojęcia doskonałego systemu logiki i odrzucenia racjonalizmu.

Zacytowany fragment wiersza wyraża stan dezorientacji i jest wynikiem całkiem logicznego uzasadnienia w pozostałej części wiersza.
Przejście od symbolu do pojęcia nie jest nielogiczne.

Gołębie - dogłębne- rechotanie, formalne ruchy, a wreszcie cały wiersz, nie formułują skargi, ale są jej wyrazem.