Kontemplacja o świtaniu

[Gajka]

dawniej stopy nurzałam
w soczystej wyobraźni
jak źrebak na prerii
nietkniętej kosą

młodość otwierała ramiona
tuliłam rozczochrany majem wiatr
a noc pachniała
jabłonią

życie wybrało
wielobarwną ścieżkę
biegnę z podmuchem
znacząc w podskokach czas

zanim świt roztrwoni
wszystkie gwiazdy
i helios wejdzie radośnie
w nasze życie

przytul

[haiker]

Zostawiłbym - jeśli w ogóle - to przedostatnią zwrotkę (tę od zanim świt roztrwoni). Reszta to kalkomania wyższych uczuć.

[Ratana]

W mojej opinii jest troszkę zbyt prosto i jednoznacznie. Np: ścieżka -> bieganie -> podskoki - dość szablonowy łańcuch skojarzeń, brakuje mi czegoś świeższego

[Alek Osiński]

Zgrabny wierszyk Gajko, ale bez rewelacji, za to bardzo młodzieńczy i ciepły w wyrazie,
trochę bym jeszcze przy nim pomajstrował, żeby zyskał pazura i głębi, a widać,
że ma potencjał

[Ewa Włodek]

ciepło i łagodnie. Dla mnie najbardziej wyrazista trzecia cząstka...

z uśmiechem...
Ewa

[Fałszerz komunikatów]

Pierwsza zwrotka z infantylną treścią. W drugiej peelka nadal wspomina beztroskie chwile młodości. Podoba mi się ten fragment:
tuliłam rozczochrany majem wiatr

życie wybrało
wielobarwną ścieżkę
biegnę z podmuchem
znacząc w podskokach czas - czyli nic nie zależy od peelki...Smutne to...choć podskoki świadczą o tym, że peelka jest młoda duchem:) i radzi sobie z codziennymi troskami
W ostatniej zbyt dużo patosu. Przytulenie oznacza tu chwilę na pocieszenie.
Nierówny wiersz...

[Gajka]

Przepraszam WSZYSTKICH komentujących za poziom mojego fierszyka.
Poprawić tego nie potrafię - makabra