zasady gry

[iTuiTam]

• • • • zasady gry
        
        
        przesuwanie znaczeń osiąga apogeum
        stąd tylko widoczne skrajności
        
        jeszcze jeden cień
        jeszcze krótka rozmowa
        
        nieznana dłoń trzyma na uwięzi
        przepaść
        
        
        iTuiTam
        10 IX 2014
        
        
        ----> Link do grafiki, albo 'bliźniaczki' wiersza:
        http://www.osme-pietro.pl/post115277.html#p115277

[Hosanna]

nie rozumiem dosłownie nic całościowo
tracę więc przekaz wiersza

jednak urzeka mnie mocno :

zwrot
o przesuwaniu znaczeń osiągającym apogeum

i obraz nieznanej dłoni trzymającej na uwięzi przepaść
próbuję to sobie wyobrazić
istota wychodząca na spacer z gromadą przepaści na smyczy
moze niektóre mają kagańce na pyskach aby w nie nie wpadł niebaczny przechodzień
a może to specjalnie zastawiona przepaść

to dobry wiersz bo wyobraźnia jest pobudzona i kreuje obrazy

jednak trochę żałuję hermetyczności sensu ogólnego

[Gloinnen]

przesuwanie znaczeń osiąga apogeum
stąd tylko widoczne skrajności

W moim odczuciu to wiersz o tym, jak trudno ludziom jest się wzajemnie zrozumieć.
Każdy w gruncie rzeczy słucha siebie i dopasowuje znaczenia do tego, co sam ma we własnej głowie. W rezultacie komunikacja staje się niemożliwa, a słowa - bezradne.
Skrajności - mogą wskazywać na stan kłótni, absolutnego rozdźwięku, napięcia emocjonalnego, gdzie to "łapanie za słówka" i przykrawanie przekazu do swoich wyobrażeń są najbardziej widoczne i - niestety - bolesne.

jeszcze jeden cień
jeszcze krótka rozmowa

nieznana dłoń trzyma na uwięzi
przepaść

Druga część tekstu w mojej ocenie potraktowana zbyt skrótowo.

Wiersz jest o poszukiwaniu "wspólnego języka", czy też raczej o tym, że nieraz posługujemy się - we wzajemnych relacjach - obcymi językami. Ten przysłowiowy "wspólny język" to właśnie próba ustalenia jakiegoś uniwersalnego kodu. Poza-emocjonalnego.
Ale to chyba niemożliwe.

Druga część to już ostatnie ogniwo łańcucha przyczynowo-skutkowego. Niezrozumienie - rozpacz - poczucie stłamszenia, zagrożenia.

Szkoda, że nie poszłaś dalej w kierunku nakreślonym w pierwszym dwuwersie. Środkowy pozostaje rozdrożem. Ostatni - mnie osobiście rozczarował.

Całość - bardzo ascetyczna. Nie wiem, czy nie za bardzo. Ale może to dlatego, że przyzwyczaiłaś do zupełnie innego pisania.

Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

nieznana dłoń trzyma na uwięzi
przepaść

w wierszu przede wszystkim ta cząstka zwróciła moją uwagę, Elżbieto. Przez tę przepaść. Niektórzy specjaliści od ludzkich dusz, cokolwiek to znaczy, są zdania, że jeśli człowiek mówi o przepaści, stara się zwrócić na siebie uwagę, woła: "jestem tu, jestem blisko, przyjmijcie mnie". I w tym kontekście spróbowałam i odczytać Twój wiersz, i spojrzeć na grafikę. I wyszło - ze mogę mieć rację! Człowiek chce się zbliżyć do drugiego człowieka, a i do Absolutu. A gdzie gra? Ano - życie...

uśmiechy posyłam
Ewa

[em_]

- trzyma na uwięzi przepaść -
pozdrawiam

[eka]

Zasady gry narzucone nie tylko przez matkę - naturę, ale i cywilizację - czasami łączą się niebezpiecznie tuż nad przepaścią, której grawitację ktoś jeszcze trzyma na uwięzi. Pilnuje bytu zasad, praw broniących przed szaleństwem, śmiercią.
Super wiersz, powala zapis w poincie.
Pozdrawiam.

[witek kiejrys]

Pięknie. Poezja. Nic więcej.

dla potrzeb własnych, pierwszy dwu wers czytam jako motto.

serdeczności

[haiker]

apogeum-skrajności-przepaść

Podobno już dwa grzybki w barszcz to za dużo, a tu mamy trzy.

Niezależnie od tego fraza

nieznana dłoń trzyma na uwięzi
przepaść

urzeka bogactwem:

zagadki, rozwiązań ostatecznych, lecz nieznanych, oraz uwięzią.

Od tej linijki należało zacząć, nie kończyć, bo obecnie to tania gra limesem.