Ta trawa ma duszę

[witek kiejrys]

Gorące słońce, palące słońce
bieli poranek i czerni noc.

Szklą się perły na twoim torsie.
Popatrz, wstrząśnij nimi, zrzuć z siebie,
niech pokryje je gęsty pył.
A potem zabij drażniącą pustkę i złość,
bo przecież nic to, tańsze niż grosz.

Mówisz, nie można?
To nieprawda! To nie trucizna ani jad.
Ta trawa ma duszę,
przez nią kochasz i wchłaniasz
to co odrzuca blichtr,
iluzji kolorowy świat.

W starym słodkim domu, za zjazdem z dziewięćdziesiątej,
dziś wieczorem da czadu stary big joe.
Tak, to ten sam big joe,
o którego pytałeś miesiąc temu.

Och, nie! Posłuchaj, słodki dom,
to żadna holenderska karaoke,
tylko prawdziwy chicago blues.
Wznoś w rytmie ręce, wybijaj rytm nogami,
są tak samo twoje jak i tej muzyki.
Niechaj dym oświeca cię i rozjaśnia ducha.

Mówisz, że nie można?
To nieprawda! Ta trawa ma duszę,
potrafi przekraczać granicę szczęścia.

[Alek Osiński]

Blues...hmmm, faktycznie, to chyba można zaśpiewać, myslę, że przy muzyce
wiele by zresztą zyskał, bo jako wiersz sam w sobie średnio przekonuje, nie mówię,
że jest zły, ale nic nowego raczej nie wnosi...

[haiker]

Tytułowa trawa odnosi się do bluegrass'u, ale może także do trawy (piachu), w którym - niedługo - spocznie ciało.

Na początku silne kontrasty, ale nie jako taniość obrazowania, lecz wyrazistość.

W drugiej dochodzenie do meritum, jednak jest to meritum z perspektywy chwili. Ciężkiej chwili, ale jednak chwili.

Trzecia niezgrabna. Nie tylko ze względu na zapis, ale pouczający styl.
Czwarta przypomina sytuację z Pamiętnika Sparksa - gdy interlokutor żyje w innym tempie.

Końcówka bardzo wprost. Tekst bardziej nadaje się właśnie na piosenkę. Nawet w systemie karaoke.

[witek kiejrys]

dzięki, chłopaki! zabujałem, nie na trzepaku

[iTuiTam]

Gorące słońce, palące słońce
bieli poranek i czerni noc.

Szklą się perły na twoim torsie.
Popatrz, wstrząśnij nimi, zrzuć z siebie,
niech pokryje je gęsty pył.
A potem zabij drażniącą pustkę i złość,
bo przecież nic to, tańsze niż grosz.

Mówisz, nie można?
To nieprawda! To nie trucizna ani jad.
Ta trawa ma duszę,
...
W starym słodkim domu, za zjazdem z dziewięćdziesiątej,
dziś wieczorem da czadu stary big joe.
Tak, to ten sam big joe,
o którego pytałeś miesiąc temu.
...
To nieprawda! Ta trawa ma duszę,
potrafi przekraczać granicę szczęścia.

Brzmi! Wiesz, Witku brzmi!

Dobrze, że się zaczęłam rozglądać po wcześniejszych stronach 8p.

Bluegrass, blues, Kentucky bluegrass, muzyka, muzyka do tego nie tylko bluegrass ale i soul.
Ciekawie połączyłeś muzykę i trawę, bo bluegrass to również odmiana trawy. Jest rzeczywiście niebieskawa.
I naturalnie wywołujesz skojarzenie z inną 'trawą', chociaż to tylko znam ze słyszenia.

Często na ulicach w downtown Chicago możesz posłuchać bluesa w wykonaniu ulicznych muzyków.

Wiersz ma klimat.

[Bożena]

świetnie- fakt- klimat bluesowy jak się patrzy

[Ewa Włodek]

Och, nie! Posłuchaj, słodki dom,
to żadna holenderska karaoke,
tylko prawdziwy chicago blues.
Wznoś w rytmie ręce, wybijaj rytm nogami,
są tak samo twoje jak i tej muzyki.
Niechaj dym oświeca cię i rozjaśnia ducha.

Mówisz, że nie można?
To nieprawda! Ta trawa ma duszę,
potrafi przekraczać granicę szczęścia.

i tu masz, Witku, blues wespół z "trawą" - jest jak w dawnym jazz-klubie "Kornet" w Krakowie, może tam tray nie paloli oficjalnie, ale nastrój był, jak diabli! U Ciebie, w tych strofach - jest...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[eka]

No, no...