Wiersz z trzeciej ręki

[Marcin Sztelak]

Reemisja wyświechtanych fraz. Naprędce
nagryzmolone pomiędzy rachunkiem
a banknotem z poprzedniej epoki.

Zabijam czas gołymi rękoma,
znam wszystkie gierki dla samotnych,
przekładając karty z miejsca na miejsce
nadal nie wierzę w szczęście.
Nawet najmniejszy łut.

Mimo wszystko mógłbym opowiedzieć kilka
zgrabnych historyjek. Gdybym chciał,
na przykład, zaciągnąć cię do łóżka.
Albo, co gorsza, czule pogłaskać po głowie.

Jednak kurz osiada na zdjęciach i wibruje w świetle,
nie ma już wolnych ramek.
Miejsca w sam raz na zamurowanie wejścia.
Albo trzy kroki, od ściany do ściany.

[Alek Osiński]

Częsty u Ciebie temat Marcinie czyli rozkminianie sensu czy raczej bezsensu "kreacji twórczej" - napisane w normie

mnie najbardziej przekonuje "zabijanie czasu gołymi rękami"

i mocno ironiczna trzecia strofa

Pozdrowienia

[czochrata]

Ale smutny jesteś Peelu tego wiersza,może jednak uwierzysz że czasem bywa się szczęśliwym...pozdrawiam ciepło

[haiker]

Zabijam czas gołymi rękoma,
znam wszystkie gierki dla samotnych,
przekładając karty z miejsca na miejsce
nadal nie wierzę w szczęście.
Nawet najmniejszy łut.

Bardziej kawanaławę nie można. Opis jak z plików urzędnika.

W drugiej prosty, nie, wręcz prostacki kontrast.

A w trzeciej zasmażka - kurz, zamurowane wejścia, a dla niekumatych zupełnie, jeszcze kawka po raz kolejny - ściany.