Wiersz używany

[Marcin Sztelak]

Kalumnie, wulgaryzmy i obojętności dnia codziennego,
zapisane pośpiesznie.
Los rzuconych na wiatr pozostaje nieoznaczony.

Zrobiłem sobie przyjaciela, z gliny i strzępków wczorajszej prasy.
Byliśmy jak ćmy przyklejone do szyb. Pociągów osobowych,
wlokących tyłki w stronę zachodzącego.
Jak w każdym klasycznym westernie.

Później sprawdzili bilety, sami na peronie zapatrzeni
w niknące na horyzoncie tory.
On nie chciał iść, więc zniknąłem
za zakrętem.

Podobno został uznanym członkiem lokalnej społeczności
albo zwykłym obszczymurem. Bez znaczenia,
kupka błota i wymamrotanych słów.

Takich jak: szczęśliwej drogi, do zobaczenia
w piekle lub raju. Ewentualnie coś o prochu
i obracaniu.

[haiker]

Rzeczywiście wiersz używany, w sensie korzystający z istniejących sformułowań. Od zachodzącego słońca, nawet wcześniej - ćmy (możliwe, że bez nawiązań do Wilhelmiego) do szczęśliwej drogi, a nawet być może obracania.

Zostawiłbym tylko pierwszą (tę po kursywie). Potem bliższe opowiadaniu narracyjne, ale mało esencjonalne, wersy.
Zniknięcie za zakrętem lepiej uwydatnić bez bla-bla o biletach.
Trzecia zupełnie zbędna, bo jest po prostu oczywista.

Zamiast obracania i prochu złamałbym tę linię myślenia na np. obracanie złotego pieniądza.