Zawołanie

[Gloinnen]

Tęcza pachnie ozonem, oparła się o pola i opłotki.
Daleko w kłosach mignęła brunatna sylwetka zająca;
słoneczniki naostrzyły płatki przeciwko kolejnym
burzom.

Myśli nie pasują do iskier i dymów; deski pękają
na powrót w kształt drzew. Wciąż trzeba sprawdzać
kierunki. Na ostrzu noża, organoleptycznie, gdy drogi
ściemniały pod mchem.

Słońce z kurantem
odmierza kolejne pokłosia.

Może to jest właściwa strona,
puzzle z liści i ciał na horyzoncie.
Kilometry trakcji elektrycznych,
do przejścia krokiem linoskoczka.

Zieleń kłębi się
w gardle. Bez snu, od wielu dni.

Odwrócenie głowy
tym razem przed siebie
wiele rozjaśnia.

Żeńcy albo chłopcy na wojnę
wchodzą w kurzawę z identycznym
zaśpiewem,
szczękiem żelaza.



____________________
Glo.

[lczerwosz]

Żeńcy albo chłopcy na wojnę

A mnie się przypomniał dawny wiersz o żeńcach, dożynkach, nie mogę odszukać, żeby dać linka.

[Gloinnen]

Mówisz o "Dożynkach" Alka?
Tamten był jednak zupełnie o czymś innym.

[czochrata]

dziekuje Glo za mozliwosć przeczytania tak perfekcyjnego kawałka...opis jesieni i prawie Leśmianowska zniszczota...piękne i przerazające,zwłaszcza żency jak chłopcy idący z karabinem na nieswoja wojne....("organoleptycznie" ...bym sobie darowała)

[haiker]

Tęcza pachnie ozonem, oparła się o pola i opłotki.
Daleko w kłosach mignęła brunatna sylwetka zająca;
słoneczniki naostrzyły płatki przeciwko kolejnym
burzom.

Pisanie tego w kraju, w którym istniał niejaki Chełmoński (by nie wymieniać nie tyle poetów, co prozaików) to nieuzasadnione nawet okolicznościami zatrzymanie się.

W drugiej świetne deski pękają na powrót w kształt drzew.

Zwrotka o słońcu i kurancie po prostu zbędna.

Ponownie chwilowy wzrost formy:
Może to jest właściwa strona,
puzzle z liści i ciał na horyzoncie
ale ten linoskoczek to ex machina
(Tak, wiem, można znaleźć dla niego znaczenie tutaj, ale równie dobrze dla piekarza czy trójnogiego lisa).

Zieleń kłębi się
w gardle. Bez snu, od wielu dni
Tutaj znajdziesz poklask wyznawców depresji, zbierania plonów, życia w ukryciu i takich tam. A ja ci powiem, że cyrk objazdowy ma bardziej wymyślne sztuczki.

Następna zwrotka ani lepsza, ani gorsza od tej z zielenią. Równie zbędna.

Końcówka zaś to ulegnięcie własnemu poczuciu tekstu, kumulacja wad z dwóch poprzedzających.

Prawdopodobnie częściej piszesz kawałki prozatorskie, może nawet krótkie, ale spowodowało to utratę pisania poezji.
Ten tekst jest prozą, od samego jego szpiku.

[Gloinnen]

Dziękuję za komentarze.

Prawdopodobnie częściej piszesz kawałki prozatorskie, może nawet krótkie, ale spowodowało to utratę pisania poezji.

W ogóle nie piszę prozy.

[Henryk VIII]

Witaj Glo,
zwrotka 1-sa - plastyczna, cieszy oko.
Dalej piszesz" Myśli nie pasują do iskier i dymów; deski pękają
na powrót w kształt drzew. Wciąż trzeba sprawdzać
kierunki." - działa na wyobraźnię.
Motyw linoskoczka - trafnie , przy zmianie klimatu i wprowadzeniu tych lin - kabli. Linoskoczek a ściślej linoskok ( w zależności od tłumaczenia ) występuje u Nietzschego w " Zaratustrze" - Twój wers przywołuje mi tamten obraz.
Lubię takie plastyczne wiersze - kto powiedział, że forma ma być ascetyczna do kości?
Jedynie to "organoleptycznie" ciut zgrzyta, może warto posłuchać rady Czochratej...
Ukłony
H8

[Berele]

Pomysł za pomysłem w tym wierszu, po kilka na wers nawet. Wrażenie za szybkiego tempa. Może też trzeba pomyśleć o tym, kto te słowa tak fizycznie wypowiada? Kim jest, gdzie się znajduje, do czego dąży narrator. Nie może nim zawsze być Pytia w transie, czy wizjonerka z gorączką. To tak od strony technicznej.

[haiker]

(...)

W ogóle nie piszę prozy.

Oczywiście, pani Jourdain.

[Hosanna]

Znakomity utwór.
Jest tak zarówno głębia przeżyć jak szlachetna forma.

Dla mnie Glo - czasem piszesz utwory wręcz genialne
Ten wiersz tak odczuwam

On cały krzyczy do części Ciebie którą pogrzebałaś w sobie
a jednak odczuwasz ją mocno niejako z przeszłości
Ta cześć domaga się uznania i ofiarowania jej przestrzeni do życia , miłości i uwagi

Ogień myśli zwykł trawić drewno
jego martwe deski
tu jednak wydaje się nabierać innego zapomnianego sensu

wywołuje uczestniczy lub nie niszczy procesu odrastania
coś co było uznane definitywnie za martwe
puszcza gałązki

domaga sie zmartwychwstania

i ten .. pomysł ciało przyjmuje za możliwy

nie ma jeszcze plany a raczej jest plan nierealny przejścia NAD
po drutach jak linoskoczek
w fali nadziei nawet ten pomysł jest uznany przez chwilę za realny

tworzą się nowe słowa
żywe
pełne niezwykłej siły

nadzieja wydaje się kluczowym słowem

nadaje nieco okrutnego smaku dla przyzwyczajonego do martwoty i właśnie bez-nadziei

drogi ściemniały pod mchem ze starości
dawno nie używane od wydaje się stuleci
nie wzrokiem i nie śladach - lecz od nowa jak zwierzę szukać drogi ocalenia

w wierszu czai się potężna zwierzęca instynktowna siła aby przetrwać

ktoś od dawana żył czasem minionym aż mu głowa na trwałe zwróciła się w tył i musiał chodzić jak rak do tyłu
teraz nagle czuje ze może i chce iść do przodu

aby zebrać swój plon tzreba wyciągnąć ostrze sierpu

będą zbiory
wywalczone

po drugiej stronie siła męska (ta zawsze szuka miecza i zbroi )
to wojna z mężczyzną

Powodzenia

Dodano -- 03 paź 2014, 20:05 --

oczywiście to dialog z bohaterem wiersza