Nadpisywanie

[Gloinnen]

Klebsiella pneumoniae zalęgła się
w pasmach transmisyjnych; każde
zbliżenie wyliczone do ostatniego
oddechu. I jak tu grzebać

między zapadniami, zasiekami?
Miejsce dla kobiet z dziećmi, dziurawy
namiot, hektary ludzi po przydymiony horyzont.
W blaszanych wiadrach
bosy, śniady chłopiec roznosi skorpiony.

Widać. Jak gwóźdź w nadgarstku; z wysoka, na tablecie.
Błagam, daj mi wody; nalewasz
do szklanki. Zmiana częstotliwości i smaku na słony.
Wybierasz tylko inny rodzaj odchodzenia, po śladach
ukąszeń.

Herbata przygotowana na ogniu
smakuje żelazem. Wystarczy
zwiększyć liczbę otwarć. Bosy, śniady chłopiec
w niebieskiej koszulce znów przykładnie
upada, po serii prób i błędów w artykulacji,
z umlautem na czole.

Dodaj do ulubionych;

gdy już tam będziesz, nie zapomnij
opróżnić szklanki.



____________________
Glo.

[AS...]

zawsze podobał mi się Twój rodzaj wrażliwości;
serdeczne, Glo

[Ewa Włodek]

obóz dla uchodźców? Czy inna analogiczna rzeczywistość? Szczególnie ten "umlauy" na czole - jak ślad po "dubeltowym" pocisku (potylicy już nie ma)...

ot, rzeczywsistoś, nie tylko XXI wieku, zawsze gdzieś kiedyś taka była. Choćby londynki West End w XIX wieku. Po Twojemu, Glo...
z uśmiechem...
Ewa

[tea]

[anastazja]

hektary ludzi po przydymiony horyzont.

- doskonała metafora.

I jak tu grzebać

między zapadniami, zasiekami?

- porażające, aczkolwiek prawdziwe. Patrzymy, słyszymy, nie możemy nic. Ale czy, na pewno?

[Nula.Mychaan]

Glo bardzo mi się podoba
Myślę, że nie tylko o obozie uchodźców piszesz, ale ogólnie o wiadomościach w internecie.
Jakbyś mnie prowadziła przez różne strony internetowe. Refleksje są dośc gorzkie, ale takie powinny być.
Umlauty są genialne.

[Alek Osiński]

Tytuł sugeruje właściwść edytora tekstu, a więc możliwość dowolnego zmieniania treści
w trakcie także o 180 stopni

Klebsiella pneumoniae zalęgła się
w pasmach transmisyjnych; każde
zbliżenie wyliczone do ostatniego
oddechu. I jak tu grzebać
między zapadniami, zasiekami?

Problem z komunikacją, przy czym "ostatni oddech" sugeruje jakby
powtarzające się zejście, oczywiście symbolicznie,
bo nawet "grzebanie" jakby staje się niemożliwe w obliczu
piętrzących się "palących spraw"i zwłoki relacji pozostają
jak trupy koni po bitwie.

Miejsce dla kobiet z dziećmi, dziurawy
namiot, hektary ludzi po przydymiony horyzont.
W blaszanych wiadrach
bosy, śniady chłopiec roznosi skorpiony.
Widać. Jak gwóźdź w nadgarstku; z wysoka, na tablecie.

Nie wiem, czy to nie zbyt radykalny przeskok, bo zaczyna się
jakby od widoku obozu uchodźców, z chłopcem, który jakby z urzędu
zamiast wody roznosi skorpiony, czyli porcje jadu, którego
po prostu nie można odmówić, pojawia się tu też ślad "ukrzyżowanego,
nie wiem na ile to uzasadnione...

a kończy się na tablecie - czyli sugestia, że wszystko odbywa się wirtualnie,
to trochę jednak zderzenie formatów

Zmiana częstotliwości i smaku na słony.
Wybierasz tylko inny rodzaj odchodzenia, po śladach
ukąszeń.

Herbata przygotowana na ogniu
smakuje żelazem. Wystarczy
zwiększyć liczbę otwarć. Bosy, śniady chłopiec
w niebieskiej koszulce znów przykładnie
upada, po serii prób i błędów w artykulacji,
z umlautem na czole.

to chyba najbardziej kontrowersyjny i niejasny fragment,
bo częstotliwość i smak trudno jednak owocnie połączyć,

"wystarczy zwiększyć liczbę otwarć"

wydaje się wtrącone troszkę na siłę,

powrót chłopca też nie wiem czy do końca adekwatny,
bo dużo rozmaitych informacji próbuje przemycić za jednym razem,
moim zdaniem można by się zastanowić nad okrojeniem tej części,
ale końcówka z umlautem działa. Więc ten chłopiec, który upada,
to jednak rodzaj odkupiciela?

Ciekawe czytanie

[eka]

Ten wiersz wciska się po przeczytaniu pod skórę i nie daje o sobie zapomnieć, przede wszystkim dzięki obrazowi chłopca z wiadrem skorpionów.
Unosi się nad każdym wersem, słowem.
Rozpoczynająca wiersz bakteria niszczy tkankę płuc, pozbawia oddechu, podmiot umieszcza ją w nośnikach komunikacji, ona jest złowroga, ale tutaj (i w realu dla fizycznego organizmu) kiedy dochodzi do jej kontaktu z otwarciem, z krwią, tkanką, a tu z raną psyche pełni inną rolę. Pozwala otworzyć się na cierpienie ludzi stłoczonych aż po horyzont w niemal ekstremum biedy, gdzie brak wody, żywności, domu, schronienia bezpiecznego.
Kim jest chłopiec i czym są skorpiony? Jest częścią tego biednego miejsca i każdej czasoprzestrzeni; zamiast wody niesie ludziom niebezpieczeństwo. Skorpion to wieloznaczny symbol, również oczyszczenia w bólu, odradzania się, zmartwychwstania. To jest woda prawdziwego życia. Nie poznasz go, nie cierpiąc.
A chłopiec jest tym, który ginie przez brak kontaktu autentycznego z cierpieniem, bakteria - zło musi przedostać się do krwiobiegu biernych odbiorców komunikatów zła, oni mają wypić słoną wodę, bo inaczej umlaut, nadpisywanie nad literą, zabija po raz kolejny chłopca. Ten nasz brak wczucia się w tragedie oglądane bezrefleksyjnie.
Tak zrozumiałam Twój głęboki wiersz, Glo.