mów do mnie ciszo

[alchemik]

słyszałaś? tylko sza no właśnie bo cisza to jest taki hałas
na granicy naszej słyszalności mówiąc prościej

jest w wietrze w trelach ptaków w drzewach
czasami krzyczy czasem tylko śpiewa

kiedy twarz wtulasz w łąki wonne zioła
lub od motyla nie odrywasz wzroku

brzmieniem owadów traw szelestem ciebie woła
na drugie imię taka cisza nosi spokój

ale gdy nagle milknie wszystko wkoło
znikają pszczoły kiedy w bezruch popadają liście

gdy kropla deszczu zmoczy twe zmarszczone czoło
chwytasz się dłoni mojej czas się schronić

cisza przed burzą choć nadciąga uroczyście
znamiona wszelkie nosi niepokoju

gdy młoda mama z ulgą wita znad kołyski
ciszę zapadłą niezmąconą dziecka płaczem

nim sen się wyśni wciąż się pyta swoich myśli
czemu tak cicho? lepiej pójdę i zobaczę

kocham cię ciszo gdy już słowa niepotrzebne
i usta zamiast generować głoski

przylgną do siebie choć z początku dość bezwiednie
nagle sczepiają się namiętnie i miłośnie

lecz ty natomiast która w moim wnętrzu
rozpierasz się i na wątrobie leżysz

kiedy emocje się w powietrzu piętrzą
i nieszczerości miazmat czuć nieświeży

a słowa choć na usta wciąż się cisną
nie padną by się z prawdą zmierzyć

zduszone pozostają tylko myślą

takiej ci ciszo nigdy nie uwierzę!


J.E.S.

[eka]

O dobrej i złej ciszy w rozpędzie do upragnionego rytmu, z rymami i sylabami, które jakby nie mogą się zdecydować na konsekwentny układ, w rozkroku między wierszem regularnym a wolnym.
Emocjonalnie, wylewnie...
Wycisnęłabym z tego jakieś 75% wody, ale to ja, ze swoją koncepcją wiersza.

Pozdrawiam.