półprzestrzeń

[alchemik]

czas co z miejsca zboczył
zapętlił postronek
i skurczyły się nagle
wszystkie świata strony
horyzont zacieśniony raptem
do ścian czterech
nieskończoność odcięta
z dachu do parteru

w pół drogi w pół słowa
pół mózgu chlusta w mrok
jak czarny atrament
wzrok palą cudze z pęt wolne
śliskie żądze rozpasane
albo bez żądz
na wpół na ćwierć złamane
pół kroku i wejdę w światło
przy drzwiach już jestem
cóż to!?
nie ma klamek!?

J.E.S.

[Alek Osiński]

czas co z miejsca zboczył
zapętlił postronek
i skurczyły się nagle
wszystkie świata strony
horyzont zacieśniony raptem
do ścian czterech

dobre wejście, pozostałe dwa wersy
nie czynią raczej wartości in plus

z drugiej części tak sobie pomyślałem,
że jakby zostawić dwa ostatnie wersy

cóż to!?
nie ma klamek!?

to byłby mocny wiersz...subiektywnie oczywiście...

[alchemik]

Noszę długie włosy i piszę długie wiersze.

Chcesz mnie ogolić?
Jestem przywiązany do swoich włosów.

Subiektywnie uważam, że on wciąż jest mocny.

Dzięki.
Oczywiście żartuję.
Mam dziwaczne poczucie humoru.
Ale mam.
Dlatego sporo wierszy umieszczam w radosnej twórczości, choć mogłyby znaleźć się tutaj.

No, ten wiersz do radosnej się nie nadaje.

[eka]

Odcięto peelowi pół przestrzeni - pół mózgu. Oczywiście to metafora, ale czego? Ubywania życia? Pamięci? Emocji?
Nieskończoność z dachu do parteru? Same pytania. I brak klamek.
To wszystko sugeruje mi chorobę psychiczną bądź zanik pamięci.

Lubisz słowa, ich brzmienie, z lekkością żonglujesz nimi w swoich wierszach, mniej dbając o ich przywieranie, spoiwo. Ładna, dźwięczna fraza musi się zmieścić, a nawet powtórzyć.

Ten wiersz jest bardziej zdyscyplinowany, barokowe zdobienia są oczywiście, ale zadbałeś i o ściany, fundament.
Kochasz się w słowach...

[alchemik]

No to mnie rozszyfrowałaś.
To prawda, lubię zabawiać się słowami.

Czasami przesłania mi to zamysł i idee wiersza.

Lubię je niby dyscyplinować w formach zamkniętych.

A w radosnej umieszczam zazwyczaj to, co puszczam na żywioł, nie przejmując się konsekwencjami.
Kiepski ze mnie poeta.
Raczej bard jakiś, albo żongler.

Ale to zamiłowanie do słów i lirycznego humoru wyniosłem od Gałczyńskiego, którego czytałem w dzieciństwie. (A, jeszcze był Boy.)
Tylko, że On przy tym myślał, ja nie bardzo potrafię.

[eka]

On przy tym myślał, ja nie bardzo potrafię.

Żartujesz? No weź, nie mogę przestać się śmiać

[alchemik]

To chyba był komplement, cholera, muszę to przemyśleć.
Tylko jak?



A tak a' propos interpretacji.
Choroba psychiczna i wariartkowo narzuca się najbardziej.

Ale to plan tylko.

Powiedz Ewa, kto jest chory psychicznie, a kto nie?
Wyłączamy oczywiście przypadki skrajne.
Jak to w statystyce.

Zróbmy sobie krzywą
Przypuszczam, że to będzie krzywa Gaussa.
A powierzchnia przez nią zakreślona to my.
Ciekawe, w którym przedziale plasują się poeci?

Przypuszczam, że tam gdzie psychiczni.
Bo przecież jesteśmy psychiczni.
I ja jestem z tego dumny.

Oczywiście byłbym bardziej dumny, gdyby wydali mój tomik.
A pragmatyzm, który przeze mnie przemawia, mimo że, w pewnym, niewielkim stopniu, uważam się za poetę, mówi, że byłbym wniebowzięty, gdyby mi za to zapłacili.

Ewa, wiesz, że cię kocham, oczywiście duchowo, jak najbardziej. Nie wiem jak Fałszerz.
Ale on cię wielbi i to jest chyba dobre dla niego.

Ja mam nieco szerszy horyzont.

Mimo że, udaję, że tak nie jest.

A to wszystko, to jest interpretacja wiersza.
Część interpretacji odautorskiej.

No, jak to sobie czytam, to faktycznie uważam, że nie jestem taki głupi.

Pozdrówka

Ciągle serwujesz mi kawę, a ja lubię herbatę.
No dobra, kawa dla ciebie.