rzecz o braku synchronizacji

[Lucile]

na próżno
rzucałaś na niego urok
twoje ciało tańczyło
usta piersi i biodra
w rozedrganiu rozrywały
mrok jego niechęci

a teraz
po co pukasz do jej drzwi
nie czekała
wyszła za mąż
osiwiała

a ty zdziwiony unosisz brwi

[witek kiejrys]

no, samo życie!
Niech puka!

[Fałszerz komunikatów]

Co to ta synfronizacja? Nie znam tego słowa, ale ja ograniczony jestem umysłowo W pierwszej strofie zwracasz się do peelki, by w drugiej kierować swe słowa do spóźnionego kochanka tym samym wprowadzając chaos w wierszu. Myślę, że warto byłoby ograniczyć przesłanie wiersza do jednego adresata

[Lucile]

Fałszerzu, ja też nie znam takiego słowa, to tylko chochlik, który potrafi zakraść się w całkiem niespodziewanym miejscu, albo brak synchronizacji pomiędzy okiem a palcami na klawiaturze, no cóż bywa - tym niemniej, głupio mi - dobrze, że zwróciłeś uwagę, zaraz poprawię.
To, że ten wiersz ma dwóch adresatów było celowym zamierzeniem, bowiem wydawało mi się dosyć czytelne, iż pisany był z przymrużeniem oka, a nawet przekąsem. W tym przypadku tak "wymądrzający się" narrator ma za złe i jej i jemu; jej za niepomiarkowanie, jemu za gapiostwo

Dziękuję za odwiedziny i uwagi
Miłego wieczoru
Lucile

[Fałszerz komunikatów]

W takim razie ja tego tu nie widzę
Cała przyjemność po mojej stronie Nawzajem

[oskari valtteri]

za tytuł (dobrze że poprawiony bo wczoraj nie wiedziałem o co chodzi) brawo.
natomiast dalej - cóż, jak dla mnie brakuje czegoś zaskakującego, innego niż spodziewany przez czytelnika obraz tematu.
już nie mówię że niepowtarzalnego, ale odkrywczego - z pewnością można by coś interesującego doszukać i wyartykułować

[Lucile]

Oskari, dziękuję za wizytę
może nawet spróbuję, chociaż - póki co - nie mam pomysłu

Miłego wieczoru
Lucile

[anastazja]

A dobrze mu tak ubawiłam się Lucile - buziaczki.

[Lucile]

Dobry wieczór Anastazjo,

A dobrze mu tak ubawiłam się Lucile - buziaczki.

tak się cieszę, że odebrałaś ten wierszyk, jako zamierzony żart, ot taką bzdurkę - krotochwilkę nieco ironiczną (by nie powiedzieć autoironiczną), szyderczą, lekką, aczkolwiek z ziarenkiem goryczy na dnie
Jak widać, mężczyźni patrzą na to inaczej

Pięknie dziękuję i serdecznie pozdrawiam
Miłego wieczoru
Lucile

[alchemik]

No cóż, synchronizacja.

Żuraw i czapla Brzechwy.

Przykro było żurawiowi,
Że samotnie ryby łowi.
Patrzy - czapla na wysepce
Wdzięcznie z błota wodę chłepce.
Rzecze do niej zachwycony:
"Piękna czaplo, szukam żony,
Będę kochał ciebie, wierz mi,
Więc czym prędzej się pobierzmy."
Czapla piórka swe poprawia:
"Nie chcę męża mieć żurawia!"
Poszedł żuraw obrażony.
"Trudno. Będę żył bez żony."
A już czapla myśli sobie:
"Czy właściwie dobrze robię?
Skoro żuraw tak namawia,
Chyba wyjdę za żurawia!"
Pomyślała, poczłapała,
Do żurawia zapukała.
Żuraw łykał żurawinę,
Więc miał bardzo kwaśną minę.
"Przyszłam spełnić twe życzenie."
"Teraz ja się nie ożenię,
Niepotrzebnie pani papla,
Żegnam panią, pani czapla!"
Poszła czapla obrażona.
Żuraw myśli: "Co za żona!
Chyba pójdę i przeproszę..."
Włożył czapke, wdział kalosze,
I do czapli znowu puka.
"Czego pan tu u mnie szuka?"
"Chcę się żenić." "Pan na męża?
Po co pan się nadweręża?
Szkoda było pańskiej drogi,
Drogi panie laskonogi!"
Poszedł żuraw obrażony,
"Trudno. Będę żył bez żony."
A już czapla myśli: "Szkoda,
Wszak nie jestem taka młoda,
Żuraw prośby wciąż ponawia,
Chyba wyjdę za żurawia!"
W piękne piórka się przybrała,
Do żurawia poczłapała.
Tak już chodzą lata długie,
Jedno chce - to nie chce drugie,
Chodzą wciąż tą samą drogą,
Ale pobrać się nie mogą.

Może niezupełnie tak.
Ale podobnie.

Żuraw po latach.

Sorry, tak mi się skojarzyło.

Synchronizacja jest ważna, tak jak i komplementarność.
A wiersz?

Ciekawy, życiowy.
Nie powala na kolana.
Ale warto przeczytać.
Mimo że nie humorystyczny ale wywołał uśmiech na moich ustach.
Jednak ja mam spaczone poczucie humoru.
Bo to przecież okropne, to niedopasowanie czasowe. He he he.