w drodze

[alchemik]

z dłonią nad czołem i choć ze świecą w ręce

ja poszukiwacz błądzę

zza horyzontu nadpełzły brzemienne obłoki
szukam zieleni pragnę potoku

wypatruję

z brzuchatych chmur sypnęła biel
znów pomyliłem pory roku

w swojej wędrówce pierś napełniam tęsknie
zapach żywiczny... pamiętam?
nie już zapomniałem

ten tutaj też jest piękny
tylko zatruty ciężki miejski

gdzież leśne ostępy?

to miasto
i znów pomyłka miejsca

chodzę po świecie i szukam studzienki
wody krynicznej rozcieńczony błękit

ja poszukiwacz błądzę
czy źródło odnajdę?

wodociągi mi grają durną swą piosenkę

wciąż szukam wody baśniowej żywej
błądząc latami gdzie żar i spiekota

wodociągi staccato

a żywa woda?

cóż

to nie ta baśń

nie ta epoka

J.E.S.

[oskari valtteri]

tak mi się pomyślało - rymowanie a jednak prawie biało
"nadpełzły" - raczej brzydko brzmi, język gmatwa się.
i mam jakby nadmiar czasowników odnoszących się do podmiotu lirycznego - narratora. jakby on po porstu nie mógł usiedzieć w jednym miejscu
ogólnie, fajny pomysł.

[alchemik]

He he, no nie może usiedzieć, to wędrowiec, poszukiwacz.

Nadpełzły.
Dla mnie to słowo oddaje powolne nadciaganie ciężkich od brzemienia chmur.

[she]

Wiersz opowiada o poszukiwaniach w życiu, o głęboko tkwiących tęsknotach, o niedostosowaniu bohatera do świata, w którym żyje.
Podmiot błądzi, ale tekst nie musi.
Temat dobry, dobre fragmenty, jednak zbyt rozwlekłeś Alchemiku, za dużo pytań i zbyt wiele odpowiedzi, czasem oczywistych.
Monolog, nie, dialog samego ze sobą, napisany jednym tchem.

[Gloinnen]

Wszyscy w jakiś sposób tęsknimy do baśni. Może dlatego, że w nich jest ukryty świat, w którym spełniają się marzenia - i to w cudownych sposób? Może dlatego, że w każdym z nas mieszka dziecko, wciąż poszukujące trzech platońskich skarbów - Prawdy, Piękna, Dobra?
Podobno cywilizacja (u Ciebie symbolizowana przez miasto, wodociągi) - jest źródłem zepsucia, rodzajem piekła na ziemi. W poezji nieraz powtarza się motyw ucieczki od niej - do natury, do dzieciństwa - nie tylko dzieciństwa własnego (kiedy człowiek jest w sposób samoistny blisko przyrody), ale też do "dzieciństwa ludzkości", do czasów, gdy czystego spojrzenia nie przesłoniło nam jeszcze zło, nie skaziła pycha.

Zgadzam się z she - utwór na pewno warto skrócić, wydobyć z niego najbardziej wyrazisty motyw. Skoncentrowałabym się na poszukiwaniu żywej wody, tym bardziej, że wokół tej idei budujesz pointę - a końcówka to najmocniejsza część wiersza.

Pozdrawiam,


Glo.

[alchemik]

Glo, nie mam pojecia jak to skrócić.
Dla mnie to całość.

Zwykle zgadzam się z opiniami i natychmiast reaguję.

Ale to o wędrowcu, o poszukiwaczu.
Musi zwiedzić kawałek świata.
Realnego czy też wyśnionego.

Niech zostanie tak jak jest.
Chyba że masz jakieś obiekcje do technicznych stron wiersza.
Wtedy popracuję.

[anastazja]

Mnie się podoba w tej wersji. Lubię bajki, baśnie i chętnie czytam dzieciom.
Pozdrawiam