czekanie na pogorzelisko

[eka]

wąskie półwyspy z przeciwległych brzegów
rosną mozolnie

lecz niech tylko uwiodą cel
przebiegnie
zatoczy się pojęcie które ten rozbawiony
gość tak pewnie wyszarpnął a teraz
patrzy na mnie jak na czeladnika i kiwając
wesoło nogami pod stołem
dalej – woła – przyj

nieznane już wypala treść
ziemi wydeptanej

[alchemik]

Oj, ładnie mi się czytało.
Ale wciąż myślę nad interpretacją.

Łączenie przeciwleglych brzegów.
I to nie jednostronnie.
To jakby dwie obce jeszcze osoby podawały sobie ręce na przywitanie.
Złączą je w uścisku.
Powstaje most.
Most dla przepływu emocji, informacji, uczuć.

Ale to też niebezpieczeństwo.
Koniec izolacji.
Nowe idee, nakazy, zakazy, nowe prawa i obowiązki.
Mieszanie kultur.

Nieznane przychodzi.
Kiedy nadejdzie, obejmie płomieniem już poznanym.
Przyj, rodzisz nowe.

To może być agresja. to może być synteza.
Ale jakby nie było, to koniec znanego.
Pogorzelisko.

Sorry, Ewa, ale ja interpretuję gdzieś tam ze swojego wnętrza.
I to może w ogóle się nie pokrywać z twoimi przemyśleniami.

Niemniej we mnie przemyślenia i emocje wywołał.

Z pozdrowieniami
Jerzy

[she]

Czeladnik - ktoś początkujący w fachu. Jemu przeciwstawiony "gość".
Gość "wyszarpnął pojęcie", a podmiotowi w jakimś zakresie być może usunął się grunt pod nogami. Zasiana została wątpliwość. Może w wątpliwość zostało poddane coś, co podmiot liryczny uznawał do tej pory za pewnik
Gość wydaje się być rozbawiony zdezorientowaniem podmiotu i jego wysiłkami. Choć jednocześnie zagrzewa do pracy, litościwy
Może gość, to Najwyższy, a może ktoś, kto jest dla podmiotu autorytetem.
W każdym razie puenta świadczy, że w tym procesie powstaje nowa jakość.
Ciekawie, zabawnie i z przesłaniem

[eka]

Bardzo spójna ze słowami tekstu ta interpretacja, Jerzy. I ma sporo wspólnego z moim zamysłem.

Tak, tutaj jest opis czekania na spotkanie z nowym - pojęciem.
Dzięki za komentarz.


She, widzę teraz, że spotkałyśmy się nad wierszem.
Gościa i czytelnika dobrze czujesz.
Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Właściwie poprzednicy bardzo dobrze zinterpretowali ten wiersz, nie wiem zatem, czy coś jeszcze mądrego w nim odkryję.

Pierwszy i ostatni dwuwers udanie łączą się w klamrę, konsekwentnie budują scenerię. Pierwszy otwiera, drugi podsumowuje, a zarazem dopełnia. To jakby "wiersz w wierszu":

wąskie półwyspy z przeciwległych brzegów
rosną mozolnie

nieznane już wypala treść
ziemi wydeptanej

Pierwsze skojarzenie - podobnie jak u przedmówców - dotyczy spotkania dwojga ludzi i budowania (powoli, od podstaw) - relacji między nimi. Nie jest to łatwe, gdyż bardzo wiele ich dzieli, muszą dopiero się spotkać, połączyć "na przekór" dzielącej ich ogromnej przestrzeni.
Druga część tego obrazu - wskazuje na wzajemną ciekawość siebie ("nieznane" nęci), a także na dobrowolne podjęcie ryzyka. Peel(ka) zezwala aby tajemnicza siła całkowicie nią zawładnęła, zaprasza ją niemal do swojego wnętrza, świadoma jej potęgi i mocy wręcz niszczycielskiej, destrukcyjnej. Przyszła mi na myśl miłość - rodząca się najpierw z niejakim trudem - a później spalająca, choć przecież wszystko dzieje się "z własnej woli".
Pomimo świadomości bolesnych skutków - nie można już zatrzymać tego przypływu... I - pozornie - w tej determinacji jest jakaś pogoda ducha, nadzieja na nowe doświadczenia, otwartość.

Środek utworu - to już (chyba) tylko rozwinięcie myśli, doprecyzowanie, ale czy konieczne? Uwagę zwraca ciekawe przedstawienie narodzin, wysiłku, jaki im towarzyszy, obrazowe, może nawet dla niektórych obrazoburcze.

Pozdrawiam,


Glo.

[eka]

Poród wymaga siły, tutaj - wyłącznie umysłu. Peelce opornie szło, a położnik jest jednocześnie ojcem pojęcia:)
Dziękuję, Glo. Oczywiście można widzieć tu uczucie, tekst pozwala na taką interpretację.
Niemniej...
Wychodzi, że autorowi napisało się wieloznacznie.

[anastazja]

nieznane już wypala treść
ziemi wydeptanej

puenta przednia.

[eka]

Ann
Dzięki za lekturę.

[oskari valtteri]

dobre, no nawet zazdroszczę zbudowania jak dla mnie mocno "pożądliwego" klimatu między pierwszym a ostatnim wersem.
graty

[eka]

Dzięki za koment, Oskari.

Wyszło, że opis procesu przyswajania pewnego intrygującego konstruktu filozoficznego jest tu niemal erotyczny. Bardzo się cieszę, że mogłam o tym się dowiedzieć, nie miałam tej świadomości.
Samopoznanie to jedna z trudniejszych aktywności naszego ja.
Dlatego tak ważne są Wasze opinie, za wszystkie serdeczne – dziękuję.