Zawietrzna strona pamięci

[Gloinnen]

Nie wiem, dlaczego zawsze widzę cię
w deszczu, przed deszczem, albo tuż po.
Kilkulatka tropiącego burzę w mokrej
trawie. Dokąd poszłaś, mamo?

Nieustanny brak słońca doskwiera
na dnie pytań. Żeby coś zmienić,
potrzebne nowe kalosze, tym razem
dla dorosłych. Między zielonymi kępami wiechliny
znikają bose stopy.

Do miejsc, gdzie niewprawne oko dostrzega
tylko bezkształtną grę kontrastów,
sprowadzasz ptaki z czterech stron świata.
Słowa już nikogo nie zadziwią, nie urzekną
w poruszonej chłodnym powiewem kałuży.



____________________
Glo.

[coobus]

Piękne słowa, Glo. Myślę, że udaje mi się podążyć za nimi.

[alchemik]

Pewnie, że piękne słowa.

Tylko, że to zbyt proste powiedzieć myślę, że udaje mi się podążyć za nimi.

Zawietrzna strona to ta, która jest osłonięta żaglem.
To nie dryf tylko pęd z wiatrem, czasem.

A w tej kałuży aż gęsto od słów i znaczeń.
Papierowa łódka dzieciństwa mknie oceanem pamięci.

Dokąd poszłaś mamo?

Najbardziej istotne słowa tego wiersza.

Deszcz to łzy.
Przelane i nieprzelane.

Kalosze dla dorosłych to spojrzenie wstecz.
To nie kalosze szczęścia Andersena.
To złowroga pamięć osoby dorosłej.

Gloinen, ja cię chyba pokocham za twoje wiersze.
I będziesz musiała to ścierpieć.
Bo ja jestem drań.

Uwodzisz mnie metaforami, przerzutniami i sensem.

Och, to pewne, już cię kocham.

[oskari valtteri]

i cóż mi mówić. piękny wiersz. mam takiego swojego "fioła" na punkcie tej tematyki.
i bardzo pasuje mi w czytaniu (tego wiersza ale również innych) zapis - wielkie litery, interpunkcja,
którego u siebie zwyczajnie nie trawię i nie stosuję

[Gloinnen]

Dziękuję Wam wszystkim serdecznie.

[Bożena]

piękny- Alchemik już wszystko napisał- ja tylko dodam, że słowa-

Dokąd poszłaś, mamo?

- przeniknęły mnie na wskroś-

wszystkiego dobrego na Święta

[eka]

Wiersz daje różne możliwości interpretacji. Najpierw pomyślałam o dziecku, które zmarło.
Potem o osobie też bliskiej podmiotowi, która nosi w sobie traumę, deszczową pochmurność. Trzeba ją oswoić inaczej, mądrością dorosłych kaloszy.
Pięknie wiersz płynie, rytmizacja na celujący.
Wzruszające: sprowadzasz ptaki...
Ostatnie dwa wersy - czysty liryzm.