Robótki ręczne

[Gloinnen]

Dajcie cokolwiek do zajęcia rąk, niech odzwyczajają się
od stawiania kresek i kropek. Dajcie wiklinę do wyplatania
koszyczków, druciki lub igłę z nitką; nieważne,
czym pokaleczę opuszki, aby przestały odczuwać
delikatność pierza wytrząśniętego z kołdry.

W jej zakamarkach szukam śladów
po wczorajszym nowiu. Wirtualny monogram
nadal może coś znaczyć.

Nadsłuchuję trzepotania liter w pułapce zaciśniętych dłoni.
Od dawna przygotowane na czas odkrywania tajemnic,
coraz szybciej uderzają dziobami o splecione palce.

Pora podążyć prującym się ściegiem
ku najbliższej rzece. Jeszcze nie wiem,
jak głęboko sięgnę po ostatnie
słowo. Nic i wszystko.
W starym parcianym worku,
przewiązanym resztką sznurka,
pójdzie prosto na dno.



____________________
Glo.

[Napoleon North]

Ave

chrup chrup

Ciastecko ?

[witek kiejrys]

Interesująco. Bardzo.
Ale by czytać takie wiersze, trzeba złapać właściwy nastrój,
a ten chyba dopiero pod koniec Świąt przyjdzie.

Pozdrawiam, witek

[Gloinnen]

Dzięki.

Witku, a jednak... wiem, że to nastrój zgoła nieświąteczny. No cóż... Kiedyś gdzieś napisałam, że na dno idzie się zawsze samotnie. Ale jeśli w oczach zabiera się ze sobą blask świateł, to już jest coś...

Glo.

[witek kiejrys]

Wiesz, Glo, zastanawia mnie Twoja poetyka. Niepokoi, ale nie w sensie moich doznań, a raczej sposobu w jaki opisujesz świat i jego codzienność.
Podziwiam, a przecież...chciałbym też zobaczyć emanującą z ciebie radość i pogodę ducha.

To tak bardzo pobieżnie.
Pozdrawiam, witek

[emcek]

pełen zaskakujących przenośni, metafor, jak zawsze bardzo dobry

[lczerwosz]

Glo pokazuje, już można powiedzieć, że jak zwykle, scenariusze negatywne, depresyjne, niszczące. Kierunek to śmierć lub jeszcze gorzej. Brak perspektyw lub perspektywy, brak celu, poczucie niespełnienia, beznadziejność. Zapewne wybiegam daleko poza bezpośredni temat wiersza. A może wcale nie tak daleko. Ludzi, którym rozłazi się życie jest wiele. wielu powodów. Niepełnosprawność. Zamknięty krąg niemożności. Bezrobocie. Uwikłanie w patologiczny, toksyczny układ rodzinny.
Nic i wszystko. Przedział nieskończony. Pomiędzy jego brzegami rozgrywają się nasze losy.
Autorka wskazuje na potrzebę przypisania do prostych zrozumiałych algorytmów działania. Jest paradoksem, że proste cele, pozornie niewarte osiągania, stawać się mogą sensem, istotą życia. Treścią, która dostarcza sił, choć wymaga, aby do spełnienia użyć i zużyć wszystkie swoje siły. To jak z życiem na maksa.
Praca z wikliną, całe to dzierganie jest zbawcze, a po chwili to już za mało.
Trzepotanie młodych liter trzymanych w dłoni to najlepszy dowód na chęć do startu, do życia, wolności, do odrzucenia ograniczeń. Eksploracja coraz nowych obszarów życia, odkrywanie tajemnic daje radość i wywołuje dalszą chęć, wciąga. Kto wie, może te litery poszybują wysoko, wysoko, wyniosą. Już mamy tego przykłady.

chciałbym też zobaczyć emanującą z ciebie radość i pogodę ducha

Glo, musisz teraz opracować algorytm na szczęście. I opublikować na 8p.
A najbliższa rzeka nie służy topielcom ale pływakom a nawet nurkom, jeśli już konieczny kontakt fizyczny ciała z wodą. Wtedy i głębokość zanurzenia sprzyja wynikom.

[anastazja]

Nadsłuchuję trzepotania liter w pułapce zaciśniętych dłoni.

bardzo fajna metaforka. Glo. Twoje wiersze bywały optymistyczne. Skręcasz w drugą stronę. Chociaż jak dla mnie smutne - to moje. Wszystkiego najlepszego na te święta Glo.