Świat odchodzący

[Gloinnen]

...jeszcze kilka dni temu wabił delikatnym migotaniem
fal. Uśmiechał się w słowach, otwartych muszelkach
na dnie litoralu; koił zwątpienia prostymi kreskami
jasnego rysunku.

...był. Morzem obiecanym, a ja próbowałam uwięzić
przypływy i odpływy w zmyślonym akwarium.

... rozbita laterna wysyła ostatni sygnał. Zatoka przecież
należy do każdego, kto zechce zanurzyć się
w doskonałą przezroczystość.

...już nie potrafię utrzymać go pod powiekami; wypływa
z otwartych estuariów. I po co sięgałam po tę gwiazdę,
od której zawrzały fale, pękły wszystkie kawałki szkła
na niebie?

...kolejny świat odchodzący. Historia lubi się powtarzać.
Mówiłeś, że stamtąd się nie wraca do chwil bez niepokojących
zwiastunów. Czemu oddałam podarowany praocean,
za jedną fałszywkę? Zmarnotrawiony, przeciekł przeze mnie,
został linijkami tekstu czytanego wielokrotnie, za karę.

...dziś czekanie bardziej puste, niż kiedykolwiek.



____________________
Glo.

[emcek]

onirycznie,miejscami jakbym czytał Prousta a czas tylko koił zwątpienia prostymi kreskami
jasnego rysunku. z klimatem i wyśmienitą metaforyką

[anastazja]

...był. Morzem obiecanym, a ja próbowałam uwięzić
przypływy i odpływy w zmyślonym akwarium.

[Qń Który Pisze]

...już nie potrafię utrzymać go pod powiekami

... ten cymesik wyłuskałem z głębin oceanu... duszy

już nie potrafię go utrzymać
na peryferiach śmiałych marzeń
przemknął ze słowem prostej frazy
nawet nie wierszem się wydarzył

przepadł bez wieści gdzieś nieznany
jak asteroid między gwiezdny
jak szkło tłuczone nie na szczęście
popękał we mnie prawie cały

Glo... miejscami wiersz zasługuje na Oskara... nic tak poezji nie uszlachetnia, jak właśnie piękna tęsknota i łzy... których nie widać.

[Mirek]

...dziś czekanie bardziej puste, niż kiedykolwiek.

nie wiem co rzec ... ale trafione choć bezwiednie

[skaranie boskie]

Wiersz pełen tragizmu, niespełnionych oczekiwań, braku obiecanego szczęścia...
Peelkę ogarnia pustka. Pustka tym gorsza, tym trudniejsza do przyjęcia, że nieoczekiwana.
Niby piszesz, że kolejna, że lubi się powtarzać, a przecież wyraźnie widać zaskoczenie obrotem sprawy. Peelka wysyła ostatni sygnał, jak rozbita laterna. Próbuje zwabić zabłąkaną duszę, podobnie, jak ona sama, wędrującą po meandrach morza obiecanego (wspaniała parafraza ziemi obiecanej). Przecież wie, że zatoka jest dla wszystkich, że ona sama jest otwarta na przyjęcie świeżego uczucia, kolejnej obietnicy, kolejnego morza obiecanego, a przy tym sama obwinia się za utratę tego, co dziś tylko wyświechtanymi linijkami czytanego tekstu.
Pusto wszędzie, chciałoby się wykrzyczeć, głucho wszędzie...

[coobus]

Chyba najlepszy wiersz, na jaki tu ostatnio natrafiłem. Zabieram go na stolik z poranna kawą