nagość

[Henryk VIII]

droczysz się ze mną, anno -
jakże lotny jest w śmiechu
frędzel twojej sukni,
o sześciopalca.

nie wiem: to pobrzękują
dzwonki twoich zębów
czy jednooki klucznik śpiewnie
stąpa ku tower -

atłasy.
nienasycenie.

[Alek Osiński]

Podoba mi się Henryku klimat,
ten iście królewski ton, który palcom
każe mieć swoje własne ale; końcówka
jednak nie wybrzmiewa - wydaje mi się -
tak jakby mogła, w tym wypadku...

[eka]

W całości - niesamowity!
Wielkie brawa, Henryku VIII!

Rozebrana z sukien, naga, zziębnięta, wciąż jednak śpiewna, zalotna z czasów przed ścięciem.
Wspaniała impresja w pierwszej zwrotce, rosnący niepokój w drugiej. Kontrast.
No i znakomita, refleksyjna pointa - tęsknota.


Naprawdę wielkie, wielkie

[Henryk VIII]

Witaj Alku,
cieszę się bardzo, że zajrzałeś - co do Twojej refleksji, może i masz rację. Przemyślę, obiecuję.
Podrawiam Cię jak zawsze z sympatią
Witaj Eko,
Fajnie , że ZOBACZYŁAŚ wiersz. Dziękuję za dobre słowa. A to, że Boleyn miała u jednej dłoni podobno sześć palców pewno wiesz... Twoje zdrowie !
Pozdrawiam kolorowo
H8

[Pinokio]

Henryku, mnie się podoba utwór, świetne frazy

brawo

[Henryk VIII]

Witaj,
miło mi, że Ci się podoba.
Ukłony
H8

[em_]

Stworzyłeś piękny klimat,
naprawdę udany wiersz.
Pozdrawiam

[Lucile]

Witaj Ósmy Henryku,
w pełni zgadzam się z opinią Eki:

W całości - niesamowity! Wielkie brawa, Henryku VIII!

Każda napisana przez Ciebie fraza to diamencik. A:

droczysz się ze mną, anno -
jakże lotny jest w śmiechu
frędzel twojej sukni,
o sześciopalca.

"sześciopalca", natychmiast skojarzyła mi się z Eos różanopalcą - boginią jutrzenki. Tamta, mitologiczna, była piękną zapowiedzią dnia, Anna sześciopalca przyczyną rozłamu Anglii z Watykanem.
A propos tej anomalii; szóstego palca u dłoni (której?) Twojej drugiej małżonki. Nareszcie - u źródła - dowiem się jak to naprawdę było. Gdzieś czytałam, że to nie był w pełni wykształcony szósty palec, a coś w rodzaju podwójnego paznokcia, który zresztą Anna z wielką wprawą i wdziękiem umiała maskować, odpowiednio składając dłonie. Oczywiście i ten niewielki defekt wykorzystywany był przeciwko niej, Przecież i tak posądzano ją o czary, więc to był znakomity argument. Henryku, jeżeli jeszcze pamiętasz o tym detalu, defekcie, czy wyróżniku Anny, powiedz mi proszę, jak to było naprawdę. Historyczne wizerunki Anny nie epatują jej wyjątkową urodą i chyba nie na tym polegał jej czar. Była inteligentna, błyskotliwa, radosna i pełna uroku. No i oczywiście niezwykle ambitna. Myślę, że znakomicie wykorzystywała te swoje atuty. Niestety, nie umiała jednak zjednać sobie "ulicy". Poddani jej nie lubili, całą swoją sympatię oddając pierwszej żonie - Katarzynie Aragońskiej.

nie wiem: to pobrzękują
dzwonki twoich zębów
czy jednooki klucznik śpiewnie
stąpa ku tower

"dzwonki twoich zębów" , no po prostu - cudne - w trzech wyrazach zawarta tak ogromna gama przeżyć uwiezionej i skazanej Anny.
Chapeau bas Henryku VIII
Nieskromnie pomyślałam, że mój wiersz "The most happy" mógłby stanowić dwugłos w "sprawie Anny". Przyszło mi do głowy słowo - pendant - takie określenie funkcjonujące w malarstwie, a także w historii sztuki. Tak mi się skojarzyło
Śle serdeczności, życząc miłego dnia
Lucile

[Mirek]

Lucile

rzekła wszystko co porodziło mi się w głowie po konsumpcji wiersza ... pani historia dróżka moja umiłowana wyszła z wdziękiem z monitora i teraz przechadza się po pokoju ... a ja powiem ino fajnie się czytało

[Lucile]

Dzień dobry Mirku,
miło mi - dziękuję jeżeli dobrze się czytało - to tylko zasługa Henryka 8. I Jemu należą się wielkie brawa

Przesyłam pozdrowienia. Miłego dnia
Lucile