Kondukt

[Marcin Sztelak]

Biją dzwony, chociaż Quasimodo od dawna na emeryturze.
(Może silniki elektryczne też mają serca ukryte pomiędzy zwojami).
Taka celebracja pogrzebu nie wychodzi na zdrowie, szczególnie
gdy wiatr szarpie połami płaszczy i nekrologów.

Błoto, jednak w listopadzie zmrok zapada szybko, w ciemności
wszystkie buty są czarne – nawet niewypastowane.
Jeszcze kretyński toast na zdrowie i można pędzić do domu,
rozklekotanym tramwajem.

Zimnica, łzy w oczach stają, narasta ochota na grzane.
Jednak tak człowiek wyzuty, że tylko łóżko. Puste o tej porze
roku. Albo i na stałe. Nic to, miedź się opali i będzie na pocieszenie,
intensywne aczkolwiek krótkotrwałe.

(Przy okazji można rozwiązać problem serc w wirniku lub stojanie).

[czochrata]

...połami płaszczy i nekrologów...-nekrologi jak płaszcze mają poły? to raz,dwa-zupełnie zbędny wers na koniec w nawiasie (Przy okazji...) i co nam zostaje? Wisielczy nastrój,który budujesz dość konsekwentnie...

[Gloinnen]

nekrologi jak płaszcze mają poły?

Oj tam, czepialstwo, przecież to jest metafora.

Ale zgadzam się z Tobą, że ostatni wers w nawiasie jest zbędny, wystarczy moim zdaniem drugi, aby przemycić pewne treści.

Konsekwentnie budujesz klimat z pogranicza mrocznej groteski. Spodobał mi się ten wiersz.

Pozdrawiam,


Glo.

[Marcin Sztelak]

Cóż ta klamra w nawiasie pełni swoją rolę - łagodzi nastrój - można go nazwać wisielczym i wycisza puentę - ma to jakąś tam swoją nazwę, nie pamiętam nie param się teorią.
Pozdrawiam.

[Sokratex]

Wiersz, który nie tyle buduje konsekwentnie wisielczy nastrój, co w miarę czytania coraz bardziej zaciekawia.
Ma w sobie wszystko to, co Autor wymyślił sam, a resztę umieścił... w Czytelniku.

Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Dobre. Chociaż nie mogę oprzeć się wrażeniu, że wiersz równie dobrze,
a może nawet lepiej, by funkcjonował bez drugiej zwrotki. Ten opis
akurat, moim zdaniem, nic nie wnosi, chociaż sam w sobie nie jest zły.