Panoptikon

[Marcin Sztelak]

Trzęsienia ziemi w mikroskali, przykładowo
pod łóżkiem, które stoi, a stać nie powinno
zważywszy na rozpad. Światła.

Powtarza – jakoś to będzie. Z zaparciem dziecka.

Nawet, gdy wieje chłodem z coraz szerszych
szpar tego, co miało być domem on uszczelnia.
Stertą nigdy nienapisanych wierszy.
Przeciekają.

Ona odpowiada – miłość to poezja, ale…
(w domyśle) – jest jeszcze życie, mój chłopcze.

[Alek Osiński]

Światła.

Powtarza – jakoś to będzie.

Trochę ryzykownych przeskoków jak przez
ognisko w noc świętojańską, ale nie mi
sądzić o efektach, dla mnie najbardziej końcówka,
z punktu widzenia "kobiety świadomej"

Pozdrawiam

[Bożena]

tak zgadza się miłość miłością ale kobieta przez życie nie może iść sama (windą do nieba)