o Retty...

[Sokratex]

• • • Drzwi otwarte szeroko studenci
      salowe studenci audytorium
      doktor Retty
      w blasku jupiterów od progu
      - Dziewczyny! - nóżki szeroko!
      Jak naaaajszerzej!
      
      Czy TYLE WYSTARCZY, doktorze?
      I czy ABY na PEWNO?
      (głośno myślę)
      - Pani nie musi - Retty do mnie
      - To ten przypadek - (nie do mnie)
      
      - A teraz pani (do mnie)
      - i proszę uważać (do studentów):
      hyc! hyc! - tak właśnie hyca się krzesło -
      niespodziewanie, kiedy myśli
      że chcesz na nim zwyczajnie usiąść.
      Proszę spojrzeć, jak to mu się nogi zatrzęsły
      rozjechały
      na Kraków
      Warszwę... silwuple madam -
      ma pani majtki w groszki z napisem wtorek
      a dziś mamy wigilię poniedziałku?
      
      - Czy TYLE WYSTARCZY Doktorze?
      I czy ABY na PEWNO?
      (powtarzam głośno w myślach)
      
      - Pewnie, że nie wystarczy!
      Nawet do pierwszego rzędu -
      śmieje się Retty
      - Ale majtki musimy zmienić
      
      - Panie Mietku! - woła przez okno
      a potem do studentów
      - Wie ktoś, gdzie podział się stolarz?
      
      Czuję że zamieram jeszcze bardziej
      zdemaskowana jak krzesło
      na którym ktoś miał usiąść
      nie usiadł
      i nogi nie wytrzymały
      wyszły poza zamysł konstrukcyjny
      
      Majtki w groszki? - uświadamiam sobie z przerażeniem
      - W takim razie co noszą inne pacjentki?
      Kąpielówki? Stringi? Brodę do pasa?
      
      - Pani nie musi - mówi doktor Retty
      - To ten przypadek! - (nie do mnie)
      
      
      

[Marcin Sztelak]

Hmm... poetyka absurdu? Ciekawy tekst choć bardzo trudny.
Pozdrawiam.

[SamoZuo]

Czy chodzi tu o dwulicowość i zaprzedanie się dla stanowiska, czyimś kosztem? Niewrażliwość na innych, tylko na własne poglądy?
Proszę o wskazówki interpretacyjne.

Pozdrawiam

[Sokratex]

Czy chodzi tu o dwulicowość i zaprzedanie się dla stanowiska, czyimś kosztem? Niewrażliwość na innych, tylko na własne poglądy?

Nawet w dobrym haiku, filmach, czy książkach nie ma czegoś takiego, że mówią o tym i o tym i kiedy odgadniemy zamysł,
mamy je raz na zawsze za sobą.
Wręcz przeciwnie - z każdym powrotem (czasem) można w nich znaleźć coś nowego.

Tutaj najważniejsze jest tło - zewnętrzność. Niespotykane, więc wiersz wydaje się trudny bo nie można porównać go do innego.
Powiedzmy, że jest obrazem zagubienia w lustrzanej rzeczywistości? Pustka i strach przed odrzuceniem przez innych,
brak zewnętrznej akceptacji tego, jak jawimy się - samym sobie. Rodzaj borderline.

Pozdrawiam.

Dodano -- 07 sty 2012, 22:55 --

To co wyżej o Peelu, a o samym doktorze Retty co nieco np. tutaj:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Zesp%C3%B3%C5%82_Retta

Dodano -- 07 sty 2012, 23:20 --

Hmm... poetyka absurdu? Ciekawy tekst choć bardzo trudny.
Pozdrawiam.

Dziękuję, Marcinie za "ciekawy". Dla mnie to bardzo dużo, skoro i
Anglosasi powiadają, że nie tyle ważny jest sens, co sposób (piękny, inny, nowy...) w jaki został napisany wiersz

Pozdrawiam.