w drzwiach

[eka]

nie uniesiemy miłości
słowa

które wbijają paznokcie w przedsionki
szczytują w lękokardiogramach i toną
bo ta suka rozpacz rozrywa
im tętnice pedantycznie

często w nich umierałam aż w czarnym lipcu
na rozgrzanym asfalcie
w zamierającym dygocie
zastygły

i teraz
wchodzisz pod nimi

[Alek Osiński]

[quote="eka"]nie uniesiemy miłości,
która wbija się paznokciami w przedsionki
szczytując w lękokardiogramach i tonie,
bo ta suka rozpacz rozrywa im
pedantycznie tętnice.

Często już w nich umierałam,
bo wcześniej się nie da czarnego lipca
dorwać na rozgrzanym asfalcie;
zastygły w zamierającym dygocie

akurat teraz , kiedy zdecydowałeś się
wejść zamiast nich wszystkich.


Eka - droga, nie obraź się tylko,
ale wiersz mi się tak spodobał,
że dla własnych potrzeb ośmieliłem się
go nieco przerobić

Przepraszam bardzo, bo daleko odbiegł od oryginału,
ale mam nadzieję, że mi wybaczysz w ramach
wyrozumiałości na kreatywne widzenie, to w sumie
jednak duży plus dla wiersza, że inspiruje...

[eka]

nie uniesiemy miłości,
która wbija się paznokciami w przedsionki
szczytując w lękokardiogramach i tonie,
bo ta suka rozpacz rozrywa im
pedantycznie tętnice.

Często już w nich umierałam,
bo wcześniej się nie da czarnego lipca
dorwać na rozgrzanym asfalcie;
zastygły w zamierającym dygocie

akurat teraz , kiedy zdecydowałeś się
wejść zamiast nich wszystkich.

Bardzo się cieszę, no wiesz co... jak możesz podejrzewać mnie o małostkowe ambicyjki
Fajna ta narracyjna forma, płynie.
Tylko, jak się domyślić co się kryje pod zaimkami: im, w nich, nich?

Słowa, umieranie w słowach... i śmierć, która je wyłącza z ruchu. Miłość.
To chciałam napisać. Pewnie słabo wyszło.
Za komentarz, zastanawianie się i tak mocne zatrzymanie - dziękuję.
Mocno.

[Lucile]

Eko,

Alek ma rację, wiersz zatrzymuje i "zmusza" do kilkukrotnego odczytania - do, powiedziałabym - posmakowania, Smutny i mocny, oj mocny, smakuję:

wbijają paznokcie w przedsionki
szczytują w lękokardiogramach i toną

no cudne i ten neologizm - lękokardiogramy - taki trafny

umierałam aż w czarnym lipcu
na rozgrzanym asfalcie
w zamierającym dygocie
zastygły

te słowa też "zabieram" bo trafiły we mnie - celnie

Miłych snów
Lucile

[anastazja]

Trafiony w moj gust eko. Tak mocno gorzki, ze ech! Ale ja to lubie. Buziam Cie, za wiersz

[eka]

Lucile, Ann - cieszę się.

[Nula.Mychaan]

słowa

które wbijają paznokcie w przedsionki
szczytują w lękokardiogramach i toną
bo ta suka rozpacz rozrywa
im tętnice pedantycznie

genialne, wlazło mi pod skórę, zazdroszczę ci
Piękny wiersz

[Henryk VIII]

Dołączam swój głos na wielkie tak.
najbardziej przemawiający do mnie fragment to:" często w nich umierałam aż w czarnym lipcu
na rozgrzanym asfalcie
w zamierającym dygocie
zastygły

i teraz
wchodzisz pod nimi"

[eka]

Nula, Henryku VIII - podziękowania serdeczne.

[iTuiTam]

...
i teraz
wchodzisz pod nimi

Drzwi mają dwie twarze. Jedną przed drugą za. Uchylone są przyzwoleniem. Zamknięte, zatrzaskują możliwości. Zatrzaśnięte zostawiają jedynie wąski przesmyk na światło, myśli, to co można sobie tylko wyobrazić.

Lipiec jest złocisty, jeśli czarny, to znaczy, że to nie jest prawdziwy lipiec. A może aż za prawdziwy?

serdeczności Eko