Mężczyzna z lodowców. Co powiedziała ta, która odeszła

[Gloinnen]

Dotrzeć aż tutaj i zostawić wszystkie słowa
na arktycznych żerowiskach. Z ukrycia
sprawdzać, czy choć jedna żywa istota
przyszła się posilić. I tak każdego dnia.

Krążenie. Bezsensowne. Między przeręblami.
Znakowanie pękających kier smugami świeżej krwi.

Dwie dłonie przeciwko górom lodowym.
Ciepło jednego ciała przeciwko wyciu Amaroka*.

Podeszłam zbyt blisko zorzy; drżące pół-rozbłyski
przemarzły do wewnątrz.

Ślad akii** łączy bezdroża z niebem
czystszym od szamańskiego zaśpiewu.
Wiem. To Mężczyzna z Lodowców
rozwozi psim zaprzęgiem śnieg i światło
od konstelacji do konstelacji.

Ale oczy są tabu, i dotyk, i głos. Zgarniam więc to, co
rozsypało się po równinach - rozgwieżdżoną biel.
Tyle, ile zdołam przełknąć, póki noc polarna
mości widnokrąg niedźwiedzimi oddechami.

Dotrzeć aż tutaj i pokornie zawrócić,
bo w żadnym języku nie ma dosyć znaczeń,
by zrozumieć ostatnią granicę.



* Amarok - w mitologii Innuitów - wilk, polujący nocami na zagubionych wędrowców.
** akia - eskimoskie sanki.
____________________
Glo

[lczerwosz]

Dotrzeć aż tutaj i pokornie zawrócić,
bo w żadnym języku nie ma dosyć znaczeń,
by zrozumieć ostatnią granicę.

To jest kwestia kolejności w układzie cyklicznym. Kura czy jajko dla ułatwienia. Jak zrozumieć nienazwane, jak nazwać niezrozumiane/niezrozumiałe.

To Mężczyzna z Lodowców
rozwozi psim zaprzęgiem śnieg i światło

doskonale opisana jego rola. W istocie nie rozumiemy pewnych działań, ot człowiek na ulicy, coś niesie, dokądś idzie. Po co?

Warto przeczytać najpierw Mężczyznę z lodowców

[eka]

Wiem. To Mężczyzna z Lodowców
rozwozi psim zaprzęgiem śnieg i światło
od konstelacji do konstelacji.

Ale oczy są tabu, i dotyk, i głos. Zgarniam więc to, co
rozsypało się po równinach - rozgwieżdżoną biel.

Ten fragment najbardziej o Człowieku z Mitu.

[Nula.Mychaan]

Zaprosiłaś mnie do magicznego świata i czuję się oczarowana.
Uwielbiam obrazowe wiersze

[AS...]

Glo
nigdy nie ukrywałem, że jako poetka byłaś mi bliska;
po cichu bo po cichu, ale często czytam Twoje wiersze;
piszesz świetnie
i nie wiem co sprawia, że ostatnio martwię się o Ciebie;
bardzo się martwię...

[Napoleon North]

Ave

Nie czytałem
ale niech i tak...
będzie

[alchemik]

Mężczyzna z lodowców.
Czyżby niedosiężny?
Z powodu odległości, chłodnej przestrzeni?
Ale w tym wierszu zaakceptowałaś lód.
Jest światem.
A świat jaki jest i jaki bywa, to wiemy.
Uzbrajamy się przeciwko niemu, choćby w futra.
Idziemy na poszukiwanie cudu, marzeń, zorzy polarnej.
Świat, żywi nas i niszczy.
Jak ten lód, gdzie foki na krach dają skórę i tłuszcz.
Niedźwiedzie zabijają i są zabijane, aby można było odziać się w futro.
Chłód wysysa z nas życie.
Ale to podróż za miłością.
Konkretnie za mężczyzną.
To nie ideał, to po prostu uzupełnienie.
On ma coś czego nie posiadasz ty.
Podążasz śladem akii.
Choćby na skraj ostateczny.
Biegun.
A jednak życie przede wszystkim.
Za blisko podeszłaś zorzy. To tylko marzenie. Miraż.
Zawracasz.

Cholera ile magii i ciepła w tym lodowato zimnym zimnie.

[Gloinnen]

Dziękuję wszystkim.


Alchemiku - trafnie udało Ci się rozebrać wiersz.
Czasem chłód bardzo mocno wabi do siebie.

[alchemik]

Glo. Wszystkie twoje wiersze są w moich wirtualnych ulubionych.

Pozwoliłem sobie ten wiersz umieścić w wątku The best of... na Herbatce u Heleny.

Mam nadzieję, że się o to nie pogniewasz.

[AS...]

Glo
nie wiem jak udało mi się przejść przez życie nie płacąc za nie swoją wrażliwością;
a ona jest jak dziecko: złości się i tupie nogami - kiedy jest głodna, przyprowadza mnie tutaj
żeby ją nakarmić...