Samostanowienia

[Marcin Sztelak]

Wszystkie niegdyś świeże drogi
zarosły blizną na moich dłoniach.
I innych częściach garderoby,
zatrzaśniętej od zarania.

Więc ostrożnie stąpam, aby nie zbudzić
tych od miarowych oddechów
– nienarodzonych lub już martwych.

Może zresztą na jedno wychodzi,
szczególnie kiedy zerkam w lustro.
Oświetlone rzęsiście deszczem, tęczą
oraz pozostałymi iluminacjami.

I nawet nie warto nazywać tego przemijaniem.

[eka]

Wszystkie niegdyś świeże drogi
zarosły blizną na moich dłoniach.

To jest dobry chwyt na oddanie powtarzalności, a może marazmu, ale metaforę zaciemniają "osłabiacze", tak charakterystyczne dla poezji narracyjnej, zatem czytam sobie:

Wszystkie świeże drogi zarosły
blizną na dłoniach.

Trzeci i czwarty wers - zatrzaśnięcie garderoby od zarania - ciekawe obrazowanie, ale czemu ma służyć w wierszu? Jak dla mnie to wprowadzanie smaczku absurdu.

Druga cząstka nawiązuje do niegdyś świeżych samopostanowień, nieurodzonych (ciekawa myśl) lub już nieaktualnych.

Lustro w iluminacjach - wciąż nadzieja na pojawienie się woli do realizacji zamierzeń.
Nie przemija - niezrealizowany zamiar.
Pozdrawiam.