Piekła. Krąg pierwszy /Tryptyk/

[Marcin Sztelak]

Słońce oślepia, nie widać dziur
w osnowie świata.
Granice kurczą się w blasku,
coraz bliższe, na wyciągnięcie.

Tylko ręce zwiędłe od ciągłych
poszukiwań magicznych przedmiotów,
choćby na śmietnikach.

Ponadto są nieznajomi, ich twarze majaczą
w snach. Drgając rozgrzanym powietrzem,
do czerwoności, żółcieni i mroków,
które w końcu spowijają głowę.

Chłodem, ulgą oraz słowami.
Tych ostatnich nie chcemy zrozumieć,
przeczuwając nieuchronność.

[Mirek]

przeczuwając nieuchronność.

a może by tak ... jednak postarać się, choć strach
mama kiedyś mówiła że prawda lepsza od najpiękniejszego kłamstwa
po latach wiem że to prawda