proch

[datura]

człowiek rodzi się a potem jest nieszczęśliwy
mówiłaś

dziś gdy próbuję odnaleźć ciebie
w bezwładnym ciele kobiety
zaczynam rozumieć

nie zatoczyliśmy ani jednego kręgu
deski skrzypią pod naszym ciężarem

kto zamknął świat w jednym geście
i przykuł nas do krzeseł

zapomnieliśmy języka ptaków
ciężar odbierania pozostał

cisza po wystrzale stała się naszym udziałem

[alchemik]

Ooo, pokusiłaś się o wiersz pisany od strony mężczyzny.
Wcieliłaś się w rolę faceta.

Masz literówkę w pierwszym wyrazie pierwszego wersu. Obcięłaś c w wyrazie człowiek..

Wiesz, Bieluniu, masz całkiem ciekawe te swoje wiersze.
Ten pierwszy wers jest nieco banalny, ale ponieważ traktujemy go jako cytat drugiej osoby, jest dopuszczalny. W takim przypadku weź te słowa w kursywę.
Będzie lepiej.

człowiek rodzi się a potem jest nieszczęśliwy
mówiłaś

Wiersz o zamieraniu uczuć, emocji.

W interesujący sposob to przedstawiłaś

w bezwładnym ciele kobiety

Moim zdaniem oznacza to ciało bez życia w sensie emocjonalnym.

Bardzo ładna metafora kontaktów uczuciowych, które zanikły uniemożliwiając porozumienie.

zapomnieliśmy języka ptaków
ciężar odbierania pozostał

Język ptaków to język uczuć.
Ciężar odbierania mogę traktować jako wampiryzm emocjonalny. Wzajemne odbieranię sobie uczuć, emocji. Chyba że chodzi ci o odbieranie w sensie odbioru. Np dźwięku, informacji, kłótni, złości. Generalnie złych emocji.

W proch obróciła się miłość.
Stąd cisza po wystrzale. To ta cisza wystrzeleniu slowa, słów, które tę miłość zabiły.

Datura, podoba mi się ten wiersz. A ja znam się odrobinę na odbieraniu i czytaniu poezji.
Wrzucaj na HuH.


Jerzy

[Henryk VIII]

Bardzo ciekawe spojrzenie; oryginalne - i mnie się podoba Twój wiersz.
A co myślisz, by stworzyć z " udziału" wers odrębny?
Wyglądałoby to tak:
cisza po wystrzale stała się naszym
udziałem"
Ukłony
H8

[coobus]

Mały rozrachunek z tym, co już za... Ani jednego kręgu. I już tylko cisza, być może jeszcze jakieś echo. Zniekształcone. Ciężar skamieniałych ciał. Spojrzenie wstecz, bez odwracania głowy, bo nie warto nawet...
Gorzka refleksja. Ładny wiersz

[Fałszerz komunikatów]

Klimatyczny wiersz, który odbieram jako rozmowę kobiet z różnych pokoleń. Domyślam się, że adresatem tekstu jest matka, ale to przypuszczenie spowodowane innym Twym wierszemsmiley

ciężar odbierania pozostał

Tak jakby matka wciąż nosiła peelkę w sobie, ale nie wiedziała co z tym darem zrobić. Genialny, dwuznaczny fragment smiley

[eka]

nie zatoczyliśmy ani jednego kręgu
deski skrzypią pod naszym ciężarem

Daturo, świetnie oddany rozdźwięk między tym co być mogło (loty), a tym co jest (ciężar przypodłogowych relacji).

Prolog wprowadza relację między tą w zgorzknieniu odcinającą skrzydła i peelką, która po latach analizuje i stwierdza:

cisza po wystrzale stała się naszym udziałem

Świetne obrazowanie, kiedy już się dokonało. Relacja umarła. Cisza po zaskoczeniu.

Bardzo dobry wiersz. Gratuluję.

[Bożena]

wyżej już wszystko napisane refleksyjny wiersz- z upływem czasu stygnie żar- nie uda wrócić się do tego co było na początku- najpierw wielkie bum, po latach niewiele pozostaje - pozdrawiam serdecznie- pozdrawiam

[Mirek]

zapomnieliśmy języka ptaków
ciężar odbierania pozostał

te wersy przykuły moją uwagę ... w codziennym dreptaniu za i po gubimy to coś co było fajne
strzelanie jest zbędne los to czyni za nas, a potem wprasowani w bezwład nie dostrzegamy pogubionego