Dobranocka (1)

[Gloinnen]

Dobranocka (1)



Intro.

Posłusznie już o niej nie mówię.
Przeczekam. Wiosną topniejące śniegi obmyją
górskie stoki; odsłonią ramiona, rude pnie
świerków. Od ciebie uczę się cierpliwego
bezruchu, czuwania.
Wypatruję samosiejek wśród szumiących cieni.
Jak zielone gwiazdy prężą się pod ziemią,
niezauważalne.
Pozwól czasem uwierzyć, że rosną naprawdę.



Nec locus ubi…

droga pnie się ku górze
ostro
pod stopami na zmianę gołoborza i łąki
w zakrzepłe rany wsiąka ciepło
parujące z traw

nieważne czyj gniew większy
i czyja skrucha bardziej boli
skalne odłamki wciąż zasypują ścieżkę
nie można zawrócić

od ciebie oddaleniem żadnym się nie oddalę
dopóki jesteś we mnie*



Coda

Dotarli do źródła, kilkanaście kroków przed szczytem
usiadł, zaczerpnął dłonią wody; podał tej, która za nim
szła od tylu dni. Wypiła chciwie.

Słońce rozrywało na strzępy
zapach ziół, mgiełkę we włosach.
Jest dobrze, mówili oboje.

Pochyliła się nad rozmigotaną
taflą skalnej sadzawki, zanurzyła ręce po łokcie.
Nie przestając się uśmiechać, układała na trawie
wyłowione z dna białe kamyki.

To będzie twój wiersz.




*Urszula Kozioł, "Psalm".


____________________
Glo

[Alek Osiński]

Pięknie skomponowany wiersz, ze świetnie wplecionym cytatem.
Naprawdę robi wrażenie. Ostatnia część przybiera cechy jakby baśni,
czegoś na granicy fantazji.

Moje uznanie

[Gloinnen]

Dziękuję
Ten efekt w trzeciej części zamierzony, chodziło mi właśnie o to, by miała ona narracyjny charakter. Trochę obawiałam się, czy całość nie wypadła zbyt infantylnie. No ale może nie.

Pozdrawiam,


Glo.

[SamoZuo]

Podoba mi się wiersz

Pozdrawiam

[Gloinnen]

SamoZuo, dzięki

Glo.

[e_14scie]

sam urok

Wypiła chciwie.

i ja wypiłam chciwie, Twój wiersz

ps
albo mam taki nastrój, albo zmieniłaś trochę swoją poetykę

[Gloinnen]

Zmieniłam od jakiegoś czasu. Ale może to też bierze się z kolei dla odmiany z moich nastrojów, nowych inspiracji i poetyckich fascynacji.

Dzięki za czytanie i miły komentarz.



Glo.