Z zapisek szpitalnych - Laura

[Redwood]

czarnoskóra noc szczerzy rzędy latarni.

sama już nie wiem czy kobieta za oknem istnieje naprawdę,
czy tylko deszcz płaszcząc się niedbale układa strugi.
mogłabym przysiąc, że widziałam boga, a może to kot
chodząc po kałużach szukał schronienia.

zawieszona nad kubkiem herbaty próbuję wyłowić ostatnie ciepło -
tylko to pozostało.
wiesz, nie można stale układać nieba z rozbitych luster.
łatwo się skaleczyć lub podciąć

skrzydła -

uwierz mi, to tylko suplement do listy nieszczerych życzeń.

[eka]

Chyba pierwszy Twój wiersz, w którym peelem czynisz kobietę. Mam skojarzenie z Bułhakowem, ale pewnie chybiony to trop.
Bardzo intensywna w obrazie pierwsza metafora.
A dalej magiczny realizm kobiecego niespełnienia. Nic bym w tym wierszu nie zmieniła.
Jak dla mnie perfect!

[Redwood]

Dziękuję pani za miłą wizytę.

Brak tutaj odniesień do Mistrza i Małgorzaty, dlatego zmieniłem imię w tytule, by nie zbijać czytelnika z tropu.

Nie pierwszy, ale jeden z niewielu, w którym peelem jest kobieta.


Pozdrawiam. Tym razem coś mocniejszego

[eka]

Brak tutaj odniesień do Mistrza i Małgorzaty, dlatego zmieniłem imię w tytule, by nie zbijać czytelnika z tropu.

Słuszny zabieg, po co bohaterce rywalka, choćby fikcyjna.


Dzięki.

[Alek Osiński]

Ciekawe, ale jak dla mnie wiersz kończy się na

stale układać nieba z rozbitych luster.

końcówka mnie akurat nie przekonuje

Pozdrawiam