RÓWNANIA

[coobus]

masz ci los
mój ty losie
z własnym zagubieniem
obmyślasz wzór na zrozumienie mowy rąk
na ich gorączkę siłę natarczywość
wymyślasz kolejne równania
z pozornie jedną tylko niewiadomą

tak łatwo przemeblować komuś świat
przestawić czas zatrzasnąć okiennice
oberwać suche chwile niczym pelargonię
słuchać jak burczy w brzuchu pamięć
podrażniona nadmiarem czarnego chleba

nowy dzień nie rodzi się świtem
tylko pierwszą gwiazdą na niebie
skrzypiącymi schodami
dłonią na klamce
nieodpartym pragnieniem bycia
oddychania
tańczącym płomykiem
przechwyconym przez kieliszek wina

wraz z kurczeniem się świecy
niespełnienie gęstnieje jak materia
podrażnione ego ustaje w szamotaniu
wczepia się w noc kleistą watą

w skulone gwiazdy
w snów szczytowanie

[lczerwosz]

Te równania są nie do rozwiązania. Pozornie jedna niewiadoma, owszem, zawsze jest jedno nurtujące w danej chwili pytanie. Ale potem następne, równie istotne i ważne.
Ciekawe, że na tym samym świecie są ludzie, którzy śpią dobrze aż do świtu albo i wstają długo po świcie. Oni nawet nie wiedzą, czy istnieje równanie. A jednak znajdują nieodgadniony sposób na rozwiązanie. Są, żyją, wcale nie wiem, czy lepiej, czy gorzej. Niż ci, którzy do świtu chcą wiedzieć, co znaczy być i w końcu są mniej, niż ci co nie wiedzą, że są.

[Alek Osiński]

los oderwany od człowieka
i do tego zagubiony?
ciekawy zabieg formalny
jakby ludzkie zagubienie
mogło żyć własnym życiem
marząc o szczytowaniu w snach,

ale czy wtedy można mówić
o jakiejś odrębności, a może
chodzi o szukanie bieguna
jako fetyszu, do którego
można dokołysać świat

czuję tu nutkę autoerotyzmu,
ale, to w sumie naturalne,
wiersz podoba się...

Pozdrawiam

[coobus]

Leszek, Alek – trafiają do mnie wasze spostrzeżenia. Jestem winien jedno wyjaśnienie, które chyba jest ważne, bo na pewno nie macie chęci na zabawę w "co autor miał na myśli", której i ja nie cierpię. Ten wiersz był pisany na temat konkursu poetyckiego ( im. Włodzimierza Pietrzaka). Razem z poprzednimi prezentowanymi przeze mnie wierszami pt. "Zapis" i "Posłoneczność". I to właśnie ten temat jest kluczem do ich treści. „Dwaj najwięksi tyrani ziemi: przypadek i czas”. Temat wielokrotnie powielany w wierszach, ale tu potraktowany oficjalnie. Ja też potraktowałem tego tyrana poważnie, z respektem. A przypadek... jest elementem czasu.
Tyle wyjaśnienia. Nie odniosłem sukcesu, co najwyżej udział w finale i wyróżnienie drukiem w antologii pokonkursowej. Ale przy okazji byłem zmuszony do przemyśleń, od których na ogół staram się uciekać, w pozornej beztrosce. A to też jakiś zysk
Dzięki za czytanie. I za komentarze.

[Gloinnen]

Mnie akurat nie zachwycił. Typowy wytwór na OKP, dobrze, że się oficjalnie przyznajesz. Konkursy mają swoją specyfikę i swoje wymagania, które znam od kuchni. A może i niebawem poznam jeszcze lepiej.
Poprawny wiersz, jak otoczak. I nic więcej.
Ja wolę ostre, nieokrzesane krawędzie. Rozłupiesz i w geodzie znajdujesz blask tysiąca gwiazd. Ale to uwaga - nomen omen - poza konkursem.

Pozdr.

Glo.

[em_]

- snów szczytowanie -
naprawdę bardzo dobry tekst

[anastazja]

tak łatwo przemeblować komuś świat
przestawić czas zatrzasnąć okiennice
oberwać suche chwile niczym pelargonię

- mądre przemyślenia. Co ciekawe: łatwiej komuś, niż sobie. Z uwagą i przemyśleniem - coobi.

[coobus]

Mnie akurat nie zachwycił

Swoje wiersze dzieliłem dotąd na coobusowe lub konkursowe. Ale chyba czas i rutyna je asymilują. Zaczynam oswajać te drugie. Już traktuję je bardziej przyjaźnie. Ten nawet polubiłem. Nie zachwycił Cię, ale to normalka. Bo niby dlaczego miałby zachwycić? Nie każdy, tak jak ja, schyla się po gładkie kamienie, po których stąpa. Jest otoczakiem, to prawda, ale otoczaki to moje środowisko naturalne, dobrze mi w nim. Ostre kamienie zostawiam znawcom i koneserom, ja do nich nie należę. Tak to jest, gdy otoczak staje się dla kogoś kamieniem szlachetnym. A myślę, że nie jestem w tym odosobniony.
Dzięki, Glo, że zajrzałaś. I za szczerość, zawsze cenną.

em_, Ana - Dziękuję za czytanie i komentarz