Głos znikąd

[żakote]

Mówisz że świat istnieje inaczej
kiedy ustawi się dekoracje
jedno słońce na zawsze i nigdy nie zachodzące
światło dnia w głębi nocy

Mówisz że moje oczy ujrzą niewidzialne
coś za czym trudno nadążyć
kolory najczystsze które skruszą nawet skałę
wejdę wniknę w ich barwę

Słowa wtrącone w piękny taniec
które biegną w nieskończoność
zawieszone na nitce westchnień
jakbym został skazany na słyszenie

I nie mogłoby już być lepiej
gdybym nie wiedział że jesteś
tylko tym co pozostało

[eka]

Może warto temu głosowi zawierzyć? Wszystko jest skazane na zmiany w czasoprzestrzeni.
Ale entropia jest tam, gdzie materia.
Smutny wiersz. Winnym tego stanu rzeczy jest rozsądek, i o tym peel informuje w poincie.

Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Skomplikowana ta składnia, trudno się czyta wiersz.
Trochę to jak rozmowa z bogiem, a może bardziej
z boską cząstką ukrytą w człowieku, której jeśli się
nie poczuje - wydaje się znikąd, ciekawe niemniej
echo o meta-fizycznym oddźwięku...

Pozdrawiam

[coobus]

Mówisz że świat istnieje inaczej
kiedy ustawi się dekoracje

Świat nie istnieje wtedy inaczej, tylko wygląda inaczej. Lubimy karmić się złudą. Mistyka potrzebna jest ludziom, namiętnie jej poszukują. Wiersz ciekawy, choć rzeczywiście trudno się go czyta. Ale samo zakończenie, tak jak może, stara się prowadzić czytelnika do celu.

[Ewa Włodek]

czytam przesłanie wiersza jako rzecz o kimś, kto stracił kogoś bardzo bliskiego, drogiego, kto - najprawdopodobniej - przeszedł na drugą stronę życia. I jest w wierszu - coś...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Napoleon North]

Ave

sercem westchnij na te czasy
bo głos skądś pochodzi
czasem z głowy a czasem z brzucha
ten ostatni to nicpoń niedobity
jak mucha przez Stwórcę / stwórcę

Wiersz na tak żakote

[żakote]

Ave Napoleonie.
Piękne dzięki Wszystkim za komentarze