naucz mnie tak kłamać, żeby prawda przestała być prawdą

[Qń Który Pisze]

z nieprawdy da się wiele wycisnąć.
naiwność sięgająca do kieszeni po grosik
spodziewa się bulionowego krugerranda
i bez patrzenia rzuca do di trevi.
czekanie katuje nadzieję
i robi to zawsze z uwielbieniem.
wymknęłaś się kiedyś prawdzie?
wystarczy raz skłamać, żeby zostać
ulubienicą grzechu.
bo czym tak naprawdę jest grzech?
zaglądaniem w siebie tam, gdzie
wszystko czeka.
chowanie tego, co przewrażliwone
niechcianym dotykaniem.
to róg poduszki w ustach,
żeby krzyku nie pomylić z rozkoszą.
i co potem?
nic. sufit w oczach
utopionych łzami, ale na tyle,
żeby nie spływały po policzkach.
i co można z tym zrobić?
nic. trzeba umieć to zagrać.
a potem?
potem już nie jest ważne.
przedtem bolało bardziej.
Chcesz poznać prawdę?
nie chcesz.
też bym nie chciał,
bo prawda, to łysa szkapa
codziennej niedoli.
zaganiana, z siatami,
które trzeba zanieść na adres,
a potem myśleć jak skłamać,
żeby prawda nie wyszła
na środek pokoju.
kiedy prawda boi się prawdy,
kłamstwo musi skłamać.
dlatego nie wolno wychodzić
na środek pokoju.

[karolek]

Quniu, mało, że umiesz pisać, to jeszcze umieć kłamać być chciał? Nie za dużo?


Ogólnie podoba mi się, szczególnie początek bardzo dobry, tylko ta końcówka tak trochę zaplątana i za długa, jak na mój gust. Tak więc ja bym skrócił wiersz, wywalając "dolna jedną trzecią".

Pozdrawiam

[Henryk VIII]

Witaj,
ciekawy tekst. Myślę - wart przeczytania. Dumam tez nad słowami Karolka - o tej kasacji 1/3 tekstu. Piszesz:" Chcesz poznać prawdę?
nie chcesz.
też bym nie chciał,
bo prawda, to łysa szkapa
codziennej niedoli." - to jest super, wywalić byłoby szkoda...
Ukłoniki!
H8