Więź

[tabakiera]

Zatopiłeś mnie w lepkim bursztynie, niechcący
jestem pisanym wierszem, ty miodnym więzieniem,
a przed nami horyzont zamknięty, tańczące
cienie na nim szarzeją, przegrywają chwile,
kiedy tkwię w twoim oku solą lub motylem.

[alchemik]

he he, to musi być dla mnie, o mnie.
I gdybym Cię nie znał dłużej niż dwa trzy dni, byłbym o tym tylko przekonany.
A tak tylko wiem to na pewno.

Pamiętasz piosenkę Lombardu Szara maść?
Już za samą tę pamięć uznałbym Ciebie za kogś znanego mi i drogiego.
Ciekawe jaki pył zawiera Twoja tabakiera.?

[tabakiera]

Nie żartuj sobie ze mnie, Alchemiku.

[alchemik]

Hmm, chyba źle typowałem.
Jeśli tak, to przepraszam.
Takie tam myślenie życzeniowe.

A wiersz bardzo mi się podoba.
Sam w sobie jest swojego rodzaju wyznaniem. Dedykacją.
A ja pewnie swoje własne uczucia i emocje przenoszę na tego kogoś mi drogiego.
Z psychologicznego punktu widzenia to przeniesienie.

Bowiem ja sam mógłbym tak napisać.
Oczywiście metafora zatopienia emocji, piękna w bursztynie, nie jest niczym nowym.
Ale niczym nowym jest pisanie o miłości.
Zatopienie w bursztynie z jednej strony utrwala na wieczność.
Z drugiej strony odbiera życie.
Inkluzja w jantarze, to wspomnienie tylko.
Zarówno pięknych, jak i tych gorszych dni.
Stąd motyl, bądź grudka soli.
To podwójna, a może potrójna metafora.
Bursztyn to nośnik pamięci, to więzienie doskonałe dla uczuć. To wiersz pisany w tej chwili właśnie.
Kiedy zostanie dokończony (przez dokończenie mam na myśli przeczytanie go przez odpowiednich czytelników) chwile zamienią się w wieczność.

[tabakiera]

Nie ma sprawy.
Miło, że jakieś tam struny w Tobie poruszył ten wiersz.
Każdy ma jakieś tęsknoty w sobie. Życzę Ci, żeby nie były zawsze tęsknotami.

A jeśli chodzi o komentarz - niezwykle empatycznie wniknąłeś w tekst.
Nie liczyłam na to, że ktoś aż tak się w niego wczyta.
Może tu się zadomowię?
Nie dlatego, że chwalisz.
Ale nikt tak jeszcze nigdy nie "rozpracował" mojego tworka.

Dziękuję.

[alchemik]

Uff! A swoją drogą...

[tabakiera]

Ale ja naprawdę jestem Ci wdzięczna za komentarz.
To może:

Bo na kawę za późno.

[alchemik]

Ale ja naprawdę jestem Ci wdzięczna za komentarz.
To może:

Bo na kawę za późno.

A może na coś z tabakiery?
Mam nadzieję, że nie nosisz w niej żadnych dopalaczy, tylko szlachetny tytuń, albo jakie inne dobre zioło.

https://www.youtube.com/watch?v=xgKJdKOGN28

[tabakiera]

Dopalaczy?
W życiu.
Same szlachetne liście.
A "Tabakiera" to raczej od tego:
https://www.youtube.com/watch?v=4pNtuwPVzhM

[lczerwosz]

Taak, więź stała się nie do zniesienia.

zatopiłeś mnie
w miodnym bursztynie
stałam się tylko
napisanym wierszem

horyzont już zamknięty
na nim szarzeją
tańczące cienie

lepkie chwile przegrywają
bo solą tkwię w twoim oku
czy jeszcze motylem

a gdyba coś takiego?