syn

[emcek]

big_thumb_1f02e29b5d7d7ebc41f801d77ec44ee2.jpg

ciepły jak lato pomoże
gdy mewa kulawa i księżyc bezdomny
ścieżka co pobiegła zgubiła się w lesie
babcia jak cała samotność
do nieba i z powrotem
dziewczyna której życie przebiegło przez drogę
ojciec co za bardzo z uśmiechem jak fastryga
wszystkim rzeczom widzialnym
co tylko obok i zaraz coraz dalej
jak serce tylko na chwilę
a potem na zawsze

[eka]

Syn i ojciec, chyba taki niedzielny, tatuś od święta? Tak mi się odczytuje, ale pewnie pobłądziłam.
W zasadzie to o całej rodzinie, którą skleja syn jak uśmiech lata.
Ten wiersz też się pochyla nad wszystkim ze zrozumieniem.

[Sede Vacante]

Wiersz mi się osobiście nie podoba. Nie rozumiem przesłania, celu, nie widzę tego, co autor chciał przekazać.
Ale piszę, bo pewne wersy są naprawdę bardzo smakowite dla mnie.

księżyc bezdomny

- już spotykałem się z takim czymś, ale niezmiennie mi się to podoba! Księżyca domem, wydawałoby się, jest bezkresna przestrzeń galaktyki. Ale, jaka to tragedia księżyca, jeśli w tej galaktyce, nie będzie on jak w domu?

dziewczyna której życie przebiegło przez drogę

- bardzo ciekawie. Właściwie taka metafora, którą można rozciągnąć na wszystkie strony. "Opowiedzieć ją" sobie, jak historie dziewczyny, wszelakie, niezliczone. Kolejne, kolejne, kolejne.
Bardzo smaczna metafora!

A jednak, wracając do całości, nie jestem w stanie wymyślić, o czym jest ten wiersz. Jakiś fragment opisu czegoś. Dla mnie jednak jest to zbyt mało, by zaintrygować, zainteresować, zatrzymać. Brakuje mi "misji" wiersza, jego przekazu, który można sobie z zadumą sączyć do siebie.

[em_]

A do mnie dociera ten obraz.
Wersy ładnie skomponowane.
Udany wiersz,
pozdrawiam

[Podróżniczka]

Ten wiersz w sobie coś ma. Przeczytałam go z wielką przyjemnością, podoba mi się ten styl