patosem w wersy powiało

[Podróżniczka]

gdy ciebie po latach ujrzałam
serce bić mocniej zaczęło
stałaś się taka wysoka
dostojna i przestrzenna

niemal ciebie nie poznałam
gdyby nie znak szczególny
z prezentu zachowany
wzrok z siłą przyciągający
i twoja stara duma z pozycji
jaką piastujesz

a przecież tyle bólu przeszłaś
i tyle śmierci przeżywałaś

a dzisiaj niczym feniks
z prawdziwych popiołów
powstałaś i patrzysz
z góry dostojnie






Warszawo

[AS...]

jestem rodowitym krakowianinem, więc na mnie nie licz

[Podróżniczka]

hahaha

[Patka]

Rzeczywiście - patos wielki. Nic dobrego w tym wierszu nie widzę.

patrzysz
się z góry dostojnie

bez "się".

[tabakiera]

Patos i rymy gramatyczne, brak jakiejkolwiek rytmizacji.
Powtórzone "ciebie".
Podana kawa na ławę.
Wybacz.

[Podróżniczka]

Patko, się zlikwidowałam.
Tabakiera, ciebie zmieniłam na tekst pochylony.
Przyznaję, że patos w tym wierszu był celowy. Nie mogłam się oprzeć. To są moje autentyczne doznania z przed paru dni przy wjeździe do Warszawy. Chciałam się nimi po prostu na gorąco podzielić.
Pozdrowienia

[coobus]

a przecież tyle bólu przeszłaś
i tyle śmierci przeżywałaś

niezależnie od patosu, za te słowa Ci dziękuję. W imieniu tych, co patrzyli, jak zmartwychwstawała

[Podróżniczka]

Coobus, dziękuję za przeczytanie wiersza

[Sede Vacante]

Oj, czytam i gubię rytm wiersza, z wersu na wers. I jakbym się nie starał czytać płynnie, zgrzyta i zgrzyta.
Jakoś nie równo, jakoś poszarpane te wersy, chaos...

Co do klimatu, rzeczywiście, jak ktoś zauważył, patos i więcej patosu.

Przykro mi, ale nie będę fanem tego wiersza.

Proponuję poprawić rytmikę, żeby nastąpiła płynność w czytaniu. Do tego, więcej radości i dumy, ale bez takiego "kazania z ambony" - z całym szacunkiem.
Proszę odciążyć ten wiersz od tej wielkiej, niemalże politycznej powagi, a będzie o wiele lepiej.

[Podróżniczka]

ależ Sede, ja już w tytule patos celowo zaznaczyłam, aby nie było zdziwienia, bowiem we mnie zrobiło się przy pisaniu staro-sentymentalno-melancholijnie i tak już zostawiłam Teraz ten wiersz mógłby pójść spokojnie do szuflady

Patko, się zlikwidowałam.
Tabakiera, ciebie zmieniłam na tekst pochylony.
Przyznaję, że patos w tym wierszu był celowy. Nie mogłam się oprzeć. To są moje autentyczne doznania z przed paru dni przy wjeździe do Warszawy. Chciałam się nimi po prostu na gorąco podzielić.
Pozdrowienia