zapadanie

[Alga]

dotrwajmy do jutra i czasu, który wzejdzie innymi oczami

Zrób dzisiaj szybszy zmierzch.
Gdy chusta spływa na oczy,
odrzucamy kłębek zdrowego rozsądku,
siadamy na podłodze, plecami do jutra.


Zewsząd odparowują godziny,
zostaje międzyczas,
wytrącony oczekiwaniem warg, słuchaniem pędu.
Instynktownie szukamy nad sobą dna -
tylko tutaj można pobyć w zmysłach.
Jeśli nie sufit, to co nas wstrzymuje?


Zrób dzisiaj szybszy zmierzch,
żebyś mógł zająć się melancholią.

[Sede Vacante]

"odrzucamy kłębek zdrowego rozsądku,
siadamy na podłodze, plecami do jutra." - rewelacyjny fragment!

"Zewsząd odparowują godziny,
zostaje międzyczas,
wytrącony oczekiwaniem warg, słuchaniem pędu" - no baaa! Świetne!

Pozostałe wersy, też baaardzo dobre, masz, widzę, talent do operowania naprawdę niezwykłą metaforyką. Tak piękna, tak ciekawa, tak niespotykana.
No cóż, kolejna bardzo dobra poetka na "ósmym..."!

[oskari valtteri]

jestem pod absolutnym wrażeniem.

tylko tutaj można pobyć w zmysłach

na pewno tak.

[Alga]

Sede - cieszę się niezmiernie, że tyle Ci się tu spodobało. Reszta na wyrost, więc rośnie stres przed wrzuceniem czwartego wiersza. Ale niech tam - będzie dla równiwagi

Pozdrawiam

Oscari - frajda największa, że Cię zaskoczyłam - dziękuję za te słowa, spróbuję jeszcze kiedyś

Pozdrawiam

[AS...]

przeczytałem wszystkie, ale ten szczególnie przypadł mi do gustu;
wyjątkowo dobre pióro prowadzone pewną ręką

[Alga]

@ As...bardzo dziękuję za czytanie i bardzo pozytywny odbiór.

Pozdrawiam

[lczerwosz]

Przygotowanie do odlotu, co by to nie oznaczało. Bez względu na koszta i przyszłość.
Wyznacznikiem jest dno, ziemia, którą jednak dobrze mieć w razie czego. To nasze przyzwyczajenia, atawizm, korzenie. Czemu dno ma być nad nami, czyżby wszystko jedno, jeśli i tak już wszystko do góry nogami.
Co powstrzymało? Przecież nie sufit. Ponownie, gdy wszystko do góry dnem.
Melancholia to z jednej strony piękne odczucie, wrażliwe, subtelne. Z drugiej choroba, choć tu mniej to się liczy. A jednak wrażliwość i przywiązanie przeważyły. Może chodziło o to, co moglibyśmy zrobić, jeśli byśmy chcieli. A może o wzajemne poświęcenie, oddanie, podporządkowanie jakiejś nadrzędnej myśli.
Zapadanie - tytuł - zmierzchu. Ale i w myślach w głąb siebie w smutku zadumie.
I już innymi oczami chcesz oglądać jutro.

Już nie cytuję najlepszych fragmentów, zrobili to inni.

[eka]

"...dotrwajmy do jutra i czasu który wzejdzie innymi oczami..."

Zrób dzisiaj szybszy zmierzch.
Gdy chusta spływa na oczy,
odrzucamy kłębek zdrowego rozsądku,
siadamy na podłodze, plecami do jutra.


Zewsząd odparowują godziny,
zostaje międzyczas,
wytrącony oczekiwaniem warg, słuchaniem pędu.
Instynktownie szukamy nad sobą dna -
tylko tutaj można pobyć w zmysłach.
Jeśli nie sufit, to co nas wstrzymuje?


Zrób dzisiaj szybszy zmierzch,
żebyś mógł zająć się melancholią

Witaj, pięknie poprowadzony wiersz o niezwykłym międzyczasie, tak potrzebnym, oczekiwanym, gdzie żyje się inaczej, łapie samego siebie i tego drugiego.
Zamyślenia, winobrania jaźni, gdy nic nie goni.
Oddech.

[pallas]

Na wszystko możemy popatrzeć inaczej z innej perspektywy. Czemu my nie możemy, tak widzieć.
Czy jest tylko jeden punkt obserwacji? Czy właśnie sufit nie może być dnem. Tym co najgorsze.

[Alga]

@lczerwosz - pięknie dziękuję za trafne odczytanie

@eka - dziękuję: winobrania jaźni - to jest to co lubię. Jeśli zerkniesz na moją malinadę, będziesz wiedzieć

pallas - tak tez - dziękuję.

Pozdrawiam