Królowa szkaradnych pomników

[Sede Vacante]

Rozkrajam
strzęp po strzępie odrzucam
nie ustaję w poszukiwaniu

lepię się od piekielnych mazi
łażą po mnie robaki

hodujesz je w sobie by
znać księgę przetrwania na pamięć

flaki mnie nie interesują
coś jeszcze musi być w tobie
królowo szkaradnych pomników

dokopię się do duszy
muszę wiedzieć
zrozumieć
aryjską wrażliwość


Nie ma błazna
ducha
tajemnej komnaty

flaki robaki i mazie
to nie może być takie banalne

Rozkrajam drugi wór kości
nie ustając w poszukiwaniu
drżą dłonie od cięć
duch krzyczy: Daruj! Poeto!
Bez twojej powłoki
umrę i ja!

Ustaję w poszukiwaniu

[eka]

Władza? Sztuka? Sława? Popularność?

Za cienka jestem na te metafory.
Wybacz.

[Sede Vacante]

Nie wiem, może przesadziłem - niech to inni osądzą - ale tu, w tym wierszu "rozkrajam" kobietę, która...zła była, jest.
Szukam odpowiedzi w niej, co ma w sobie, że jest tak zła do szpiku kości.
Nie znajduję logicznej odpowiedzi, więc...rozkrajam siebie. Jednak mój duch krzyczy, żebym tego nie robił(samookaleczenia), bo się - i jego - zabiję. Więc poddaję się...już nie szukam odpowiedzi. Rezygnuję.