proszę powiedzieć kiedy mamy sezon...

[Podróżniczka]

pozwalam zauważyć sobie
że wazon od dawna stoi pusty
a woda świeża w nim nie cieszy

od nowa kurze skrzętnie ścieram
świeże powietrze wpuszczam stale
stół zawsze miło zastawiony
ciepłymi potrawami ze zdrowego zbioru

a wazon ciągle w środku na nim stoi
pustkę demonstrując...

[Sede Vacante]

"a woda świeża w nim nie cieszy" - to już wiemy z poprzedniego wersu - ?
"stół miło zastawiony" - nie rozumiem. Jak to jest "miło" zastawić stół? "Bogato", "suto", "niechętnie" - to bym zrozumiał. Ale jak to jest "miło zastawiony"?

"pustkę demonstrując..." - ojjjj, ta inwersja aż się prosi o niebyt! Czasem inwersje potrafią pięknie ubogacić styl, ale czasem przeciwnie - brzmią okropnie. To kwestia wyczucia. Ale na moje odczucie, ta inwersja jest koszmarna.

Ostatni wers, to też dla mnie "łopatologia".

Przykro mi, ale jeśli o mnie chodzi, bardzo ubogi wiersz. Jakby zabrakło pomysłu.
Cały styl metafor, jak dla mnie, bardzo prosty, niemalże "szkolny", czyli taki "z podręcznika dla początkujących poetów - klasy:1-3".
Bez obrazy, ale lepiej wprost powiedzieć coś, niż kadzić.

Powinnaś - jeśli chciałabyś coś zmienić - napisać jeszcze raz wiersz. Wziąć sobie każdy wers i po kolei, to co w nim "nazwałaś", nazwać raz jeszcze, za pomocą ciekawej przenośni. Wyobraź sobie, jaki obraz widzisz w głowie, gdy czytasz dany wers i naszkicuj go słowem. Ale słowa dobieraj bardzo mądrze, by nie były ani za banalne, ani by za bardzo nie ukrywały twojego przesłania.
Stunninguj tak wersy, jeden po drugim i zobacz, co ci wyszło.
To nie jest trudne dla osoby, która już jakiś czas pisze, zwykła praca pisarska. Życzę powodzenia!

[Podróżniczka]

Ojjjj, Sede, nie sprostam Twoim wymogom. Za wysokie i skomplikowane
Wiersz możesz śmiało zapomnieć, bo nie jest warty Twojej pamięci
Wazon jest zazwyczaj naczyniem na kwiaty, gdy jest pusty, nie ma w nim wody, a w tym akurat woda świeża jest i czeka. "Proszę powiedzieć, kiedy mamy sezon..."-... na kwiaty, jeżeli nie teraz, to kiedy? No, ale to są jak widać moje prywatne tęsknoty, które tym nieudanym "tworem" absolutnie nie dotarły do czytelnika

"Ostatni wers, to też dla mnie "łopatologia""-już go zmazuję.

Fajnie jednak, że wpadłeś i oddałeś swój komentarz. Możesz być pewny, że on nie pójdzie na marne

[eka]

pozwalam zauważyć sobie
że wazon od dawna stoi pusty
a woda świeża w nim nie cieszy

od nowa kurze skrzętnie ścieram
świeże powietrze wpuszczam stale
stół zawsze miło zastawiony
ciepłymi potrawami ze zdrowego zbioru

a wazon ciągle w środku na nim stoi
pustkę demonstrując...

Pomysł na wiersz jest oryginalny, zmieniana świeża woda w wazonie bez kwiatów, naprawdę super symbol nadziei.
Może tak?

czekanie na sezon

zmieniam wodę codziennie
świeża woda wazonu nie cieszy
usycha bez kwiatów

i zapada się aromatyczny stół
bez twoich nóg pod nim

--------
Pozdrawiam.

[Sede Vacante]

No tak - woda świeża w wazonie, zmieniana co dzień. Rozumiem.
Ale w pierwszym wersie pisze wyraźnie, że wazon od dawna stoi pusty. Proponowałbym to tak zmienić, żeby nie było nieścisłości.
To nie jest trudne, poza tym, po to przecież się tworzy, żeby było dobrze, a nie "jakkolwiek", prawda?
Więc może ominąć ten wers z "pustym wazonem" i napisać coś właśnie o zmianie wody w wazonie bez kwiatów?
Pomysł rzeczywiście będzie baaaardzo oryginalny, można by chociażby osobny wiersz napisać o zmienianiu wody w wazonie bez kwiatów.
Ale konsekwencja musi być. Albo wazon jest pusty, albo jest z wodą - to już wtedy nie jest pusty.


Widzisz, niby dziękujesz, "pozwalasz" zapomnieć mi wiersz. A jednak czuję, że się zwyczajnie - niepotrzebnie - unosisz.
Nie tędy droga podróżniczko, bo jeśli nie chcesz się rozwijać, to po co w ogóle pisać?
Oczywiście nie musisz zgadzać się z każdą krytyką. Ja też nie z każdym się zgadzam. Ale po co to "fochowanie się", pod płaszczykiem grzeczności?
Sama decydujesz kim jesteś, jak piszesz, dokąd zmierzasz, co chcesz osiągnąć itp.itd.
Ja, my, możemy jedynie pomóc, a ty - przyjąć pomoc, lub odrzucić.

Powodzenia!

[Podróżniczka]

Eka, dzięki za Twoją propozycję. Zmieniana świeża woda jako symbol nadziei -fajnie.
Rzecz jednak w tym, że myśl autorki była następująca: to nie jest czekanie na sezon, ponieważ sezon na kwiaty(miłość) jest cały czas. Woda w wazonie to symbol niespożytkowanych uczuć(świeża woda w sensie- niezanieczyszczona), które PL-ka cały czas w sobie nosi.
...bo do miłości (podobnie jak do tanga) trzeba dwojga
W sumie proste, ale jakoś nie potrafiłam tego dobrze ująć

Pozdrawiam

[Sede Vacante]

Jejku, nie wiem, co w tym niezrozumiałego - wazon z wodą nie jest pusty. Jest wazonem z wodą, posiadającym wodę, pełnym wody - jak zwał, tak zwał.
Ale bez urazy, jak mówiłem, ty decydujesz.

[Podróżniczka]

No tak - woda świeża w wazonie, zmieniana co dzień. Rozumiem.
Ale w pierwszym wersie pisze wyraźnie, że wazon od dawna stoi pusty. Proponowałbym to tak zmienić, żeby nie było nieścisłości.
To nie jest trudne, poza tym, po to przecież się tworzy, żeby było dobrze, a nie "jakkolwiek", prawda?
Więc może ominąć ten wers z "pustym wazonem" i napisać coś właśnie o zmianie wody w wazonie bez kwiatów?
Pomysł rzeczywiście będzie baaaardzo oryginalny, można by chociażby osobny wiersz napisać o zmienianiu wody w wazonie bez kwiatów.
Ale konsekwencja musi być. Albo wazon jest pusty, albo jest z wodą - to już wtedy nie jest pusty.


Widzisz, niby dziękujesz, "pozwalasz" zapomnieć mi wiersz. A jednak czuję, że się zwyczajnie - niepotrzebnie - unosisz.
Nie tędy droga podróżniczko, bo jeśli nie chcesz się rozwijać, to po co w ogóle pisać?
Oczywiście nie musisz zgadzać się z każdą krytyką. Ja też nie z każdym się zgadzam. Ale po co to "fochowanie się", pod płaszczykiem grzeczności?
Sama decydujesz kim jesteś, jak piszesz, dokąd zmierzasz, co chcesz osiągnąć itp.itd.
Ja, my, możemy jedynie pomóc, a ty - przyjąć pomoc, lub odrzucić.

Powodzenia!

Sede, zacznę może od końca Twojego komentarza. O czym Ty piszesz! Co to za zarzuty pod moim adresem! Na jakiej podstawie wystosowujesz do mnie tego typu teksty! Jeżeli cokolwiek tutaj czujesz, to tylko własne emocje

Ja, my, możemy jedynie pomóc-jesteś psychoterapeutą -a my-kto jest my

Nie obrażaj się, ale ja tych butów nie założę

A co do wiersza:
myślę, że możliwie jasno wytłumaczyłam w poście skierowanym do Eki, jakie były faktyczne założenia wiersza. Ze mnie nie jest żadna wielka poetka, ani nią raczej nigdy nie będę. Próbuję się w swoich możliwościach, raz jest lepiej raz mniej. Jednak poprawki wiersza jakoś mi nie wychodzą, a przynajmniej nie w ramach oczekiwań

[Podróżniczka]

Jejku, nie wiem, co w tym niezrozumiałego - wazon z wodą nie jest pusty. Jest wazonem z wodą, posiadającym wodę, pełnym wody - jak zwał, tak zwał.
Ale bez urazy, jak mówiłem, ty decydujesz.

[Podróżniczka]

Jeszcze raz pozwolę sobie na małe wtrącenie-taki niby niepozorny i niedorobiony wiersz, a ile emocji sobą wywołał