pechliwość

[Alga]

wychodzę by namacać odczuwalnie jego nieobecność
na płytach chodnikowych do końca ulicy
boję się przepchnąć myśli na drugą stronę
bo zżył się już z moją podszewką
jak wysypka przypomina że sam nie odejdzie
trzeba zaleczyć zaordynować brak pechogenu

a póki co przebolewam przeboleję wam
boleję za proste i zbyt zagrzebane
a przeboleć próbuję codziennie na śniadanie
niedoskonałość języka wobec natury bumerangu

to już drugi pech przed końcem ulicy
odchodzę od własnej głowy i zaklinania liczeniem do trzech
spróbuję go wziąć na litość
czasami dawał się odmówić i wracał zerkać zza rogu dnia
(to stamtąd paluchem podważa pewność kroków i płyty chodnikowe)

może dziś wyzwę go sama
i odpechliwi mnie do reszty życia i na amen

w snach zawsze odchodzę z czarnym kotem na ramieniu

[oskari valtteri]

hm. pech w postaci czarnego kota - prześladowcy czy jednak "tak miało być"...? ponoć nie ma przypadków, nawet w sferze pecha. i to co bezsensowne ma jakiś sens, i z tym jak dla mnie peelka próbuje się oswoić. tak sobie czytam - fajny i mądry wierchoł.

[lczerwosz]

pechogen czyni pechliwość dziedziczną