Dwukwiat.

[Karma]

pod kłos mnie bierz,
pod każde zdziwienie, że z przygnębienia
potrafię stworzyć sad
- jabłka i poznanie przy drewnie
tryskającym w kosmos na wszystkie diabły,

czy krok.

[coobus]

Ładny wiersz. Nie potrafię tylko dopasować dwóch ostatnich słów do całości, ale moja ograniczona wyobraźnia nie ma tu znaczenia, autorka wie, co ma na myśli. A ja nagnę tę wyobraźnię, da się zrobić. Z wyrazami sympatii

[Karma]

Wyrazy sympatii, zawsze mile widziane. Podpowiadała nie będę, no bo i po co, skoro sam Pan sobie doskonale radzi

[alchemik]

Autorek doskonale wie, co ma na myśli, zamydla nam oczy.
Kocham ją, w tej kobiecej postaci. I przeklinam, kochając w męskiej.

[anastazja]

[quote="Karma"]pod kłos mnie bierz,
pod każde zdziwienie, że z przygnębienia
potrafię stworzyć sad
- jabłka i poznanie przy drewnie
tryskającym w kosmos na wszystkie diabły,

czy krok.[/quote
Jak zwięźle i ładnie obrazujesz myśli. Bardzo dla mnie Takie lubię.
Pozdrawiam.

[Ratana]

piękne malowanie słowem, jestem na tak ; )

[Lucile]

Dobry wieczór Karma,
to na początek

niezwykle ciekawa jest ta część Twojego wiersza

potrafię stworzyć sad
- jabłka i poznanie przy drewnie
tryskającym w kosmos na wszystkie diabły,

czy krok.

jabłka, sad - czyli drzewa - życie
ale zaraz piszesz poznanie przy drewnie - sadu, ogrodu, już nie ma, a z drzew pozostało drewno - martwe.
Nie całkiem, bowiem dalej jest tryskającym w kosmos - od razu widzę ogień, a może to jest płonący sad?
Dlaczego płonie - czy nie z powodu jabłka - grzechu pierworodnego ? Jest i diabeł, stąd juz tylko krok - do poznania, wiedzy, zrozumienia, ale czy nastąpiło?
No, takie myśli - w środku nocy - plączą mi się po głowie

Pozdrawiam
Lucile

[alchemik]

Ten diabeł, napisał świetny wiersz, może mimochodem, ale udało mu się, nawet sięgając w kosmos, do mojej domeny metaforycznej.
Dobrze kombinujesz, Lucia.

A do autora/autorki Tworzenie sadu z przygnębienia jest po prostu metafizycznie genialne.

[Karma]

Wiecie państwo - ta martwota to troszkę kwestia budulca. Na zasadzie, że nawet TO - pięknie wygląda, kiedy świeci. Że możemy spalać się kaskadami świateł i też jest dobrze. Ktoś bardzo mądry, napisał kiedyś dla mnie: mógłbyś mieć wiosnę kiedy tylko zechcesz. Mogłabym, dlatego tak właśnie

anastazjo, Ratano, Lucile, Jurku - cholerne dzięki, aż rumieńców dostałam z tego wszystkiego. Tyle ciepłych słów o czymś, co mi się w banieczce zrodziło. To te diabły właśnie Wszystkiego dobrego!

[Ewa Włodek]

czytam tu dwa ciekawe, złożone symbole: kłos i jabłko, które mają "punkt wspólny": pestki i ziarno, czyli zalążek nowego życia, nadzieję, że jeśli nawet drzewo stanie się drewnem, a źdźbło - słomą, to jednak jest szansa na nowy łan i nowy sad. Dzieło tworzenia przeplata się z aktem niszczenia, a niejaki Wyspiański rzekł był kiedyś, że "umierać musi, co ma żyć", i to mi się widzi jedną z najmądrzejszych rzeczy, jaką rzekł w swojej twórczości.
Interesujący wiersz.

pozdrawiam serdecznie...
Ewa