Po śladach

[eka]

Gdybyś kochać przestała,
bo przeważą winy, co też
wyrwiesz z pajęczyny?

Czułe wiersze nasze. I pójdą
za tobą jak mokre arkady
i ciche zaułki.

A w tobie popłyną rześkie
fontanny, słoneczne arterie
jesienią wylane.

[alchemik]

Ja już go komentowałem chyba.
Ale awaria to wcięła.

A może się mylę?

Pytanie zadane w pierwszym wersie brzmi bardzo lirycznie, choć smutnie.

Bardzo mi się podoba ta pierwsza zwrotka. I to o wyrywaniu z sieci pajęczej, z pułapki życiowych epizodów

Napisane bardzo prostym nienapuszonym stylem.

Pozostawiamy za sobą słowa, czyny.

Wiersze są znakiem, który może odcisnąć się w duszy na całe życie.

To wiersz o czułej pamięci w dialogu kochanków, potrącającym niebezpieczne jednak struny.

Nie powinno się wywoływać wilka z lasu.

Bardzo ładny wiersz, Ewa.

[pallas]

Wydaje mi się, że w tym tekście są dwa podmioty mężczyzna i kobieta, a w drugiej zwrotce mówią razem i to mnie tu za ciekawe. Jak i treść, relacja między właśnie kobietą a mężczyzną.

To tyle z mojej strony.

Tytan.

[em_]

Ładne, kobiece wersy.
Podoba się

[oskari valtteri]

taka dla mnie zagadkowa logiczna sprzeczność.
bo z jednej strony mowa o zaprzestaniu kochania "bo przeważą winy"
a z drugiej czułe wiersze (mniemam że na pokrzepienie, ale może też jako wyrzuty), słoneczne arterie...
nie klei mi się. przyznaję

[Bożena]

Rozmowa kochanków na hipotetyczną sytuację- co prawda ostatnia strofa trochę jakaś zbyt radosna do zaistniałej sytuacji, arterie słoneczne i do tego wylane- nie rozumiem- ale może to ja tak odbieram- pozdrawiam

[eka]

wiersz o czułej pamięci

ale Ty masz dar trafiania w punkt. Dziękuję, że się pochyliłeś.
Komentowałeś dawno temu.

w tym tekście są dwa podmioty mężczyzna i kobieta, a w drugiej zwrotce mówią razem

Jak najbardziej dwa, wymienieni przez Ciebie, ale w drugiej mówi ona.
Serdeczności, Tytanie.

Ładne, kobiece wersy.

Miło.

zagadkowa logiczna sprzeczność.

Och nie Po pierwsze tryb warunkowy (gdybyś), a po drugie... pewność, że gdyby nawet doszło do końca uczucia, to i tak moc ma taką, że w pamięci zostanie dobro, a nie zło.

ostatnia strofa trochę jakaś zbyt radosna do zaistniałej sytuacji

Wyjaśnienia - jw. dla oskariego.
Wylane jesienią, a nie po prostu tylko wylane.

Bardzo Wam dziękuję za poczytanie i refleksje. Miło było gościć, serdecznie zapraszam pod kolejne teksty.

[Ewa Włodek]

"po śladach" - cóż, czasem ponoć nie warto wracać po własnych, zaś iść po śladach czyichś - nie zawsze wiadomo, co się znajdzie na końcu tropu...Skomplikowana jest sytuacja, w jakiej znajdują się peelowie tego wiersza.
I bardzo mi się spodobała pierwsza cząstka. Oj, bardzo, bo cóż można "wyrwać z pajęczyny", gdy ktoś przyczynił się do tego, żeby z uczuć pozostało wyssane, suche truchło...

pozdrawiam mocno...
Ewa

[eka]

Dzięki, Ewuniu, zawsze potrafisz symbole odczytać.
Ktoś pajęczynę wytrwale snuł, ale...

[Fałszerz komunikatów]

Wiersz o namacalnych wspomnieniach, odbiciu dawnego uczucia, które wróży niechybnie jego przypływ.
Dobrze się zapowiada jesień w wierszu. Przyszłość, jak czuła matka, nie pozwoli odejść dniom przeszłym.
Do bólu liryczny wiersz, Ewa Czytałem go i komentowałem na Wrzeszczach.