Inhibicje

[Marcin Sztelak]

Stoimy u progu i nieba, i piekła
nerwowo krążąc od bramy do bramy
– wszystkie znaki na ziemi wskazują,
że te zamknięte na głucho.

Na nic stulecia pasji, modlitw i grzechów.
Tych żarliwych, tych od niechcenia.
Więc drepczemy, znikąd pocieszeń,
ani nawet instancji odwoławczych.

Wszelkie skargi o kant można potłuc,
cyrografy zużyć na podpałkę.
Wracamy gromadnie nie dopełniwszy
przeznaczeń, tylko w głowie kołacze:

Co komu pisane, lecz mogli przeprosić
za opóźnienia.

[eka]

inhibicja - zahamowanie, opóźnienie jakiegoś procesu w organizmie; psych. powstrzymywanie się od działań wynikających ze spontanicznych popędów, podniet, skłonności, instynktów; chorobliwe zahamowanie normalnych, dobroczynnych impulsów czy działań, skutkiem konfliktu wewnętrznego a. z otoczeniem. (Kopaliński)

Ciekawa, liryczna, parafraza pojęcia. Czyje te inhibicje? Tylko ludzkie? Nie, bo:

Wracamy gromadnie nie dopełniwszy
przeznaczeń, tylko w głowie kołacze:

Co komu pisane, lecz mogli przeprosić
za opóźnienia.

W skrajnej opcji... przeprosić za danie zdeterminowanego życia. Oni. Mogli. Hmm...
Bardzo refleksyjny wiersz.

[pallas]

Rzeczywiście w człowieku jest wiele sprzeczności. Potrafi czynić i dobro i zło, ale wybiera z tych dwóch opcji jedną. Nieraz wiele czasu potrzeba, by znaleźć otwartą bramę, która i tak zamknięta. Bo może żadna nie pozwala dociec prawdy. Odwołać się nie możemy od swoich sprzeczności. Nic nie da nam iluzja. Czy nie dokonujemy sami decyzji, dlatego nie ma przeznaczeń. Za opóźnienia tak nie wielu przeprasza, a w szczególności za to, że pisane nam po prostu żyć. Tytan tak rozumie.

Błędów nie widzę. A wiersz zapadł w pamięć.

Tytan