Skaryfikacje

[Marcin Sztelak]

Kwitnienia rozdzierają ziemię,
aż do jałowej podbudowy.
Tam figuralnie złożone kości
domniemanych przodków.

Milczymy, tępo wgapieni w puste
przestrzenie pomiędzy nimi,
żadna modlitwa nie wykrzywia twarzy.
Bałwochwalczo.

Później płoną ogniska ofiarne,
szukając iskry w popiele tatuujemy
dłonie. Blizny prowadzą do kolejnych
odpowiedzi.

Na pytania, których nie chcieliśmy zadać
– przynajmniej po tej stronie niewiedzy.

[alchemik]

Marcin, obiecałem sobie nie komentować twoich wierszy.
Tak sobie obiecałem.

I jak zwykle, do dupy z obietnicami.

Pierwsza zwrotka to cudowna poezja.

Druga jest trudniejsza do odczytania.
Choć czytanie pustki i przestrzeni pomiędzmy kośćmi to domena szamanów i poetów.
Możesz nie uznawać mnie za poetę, może więc za szamana?

Skaryfikacja to wyrzynanie, wyżynanie, wypalanie, tatuowanie lęku i mocy przeciwko niemu na naszych ciałach.
Zapisy w bliznach.
Piszesz o życiu i śmierci jednocześnie.
A przede wszystkim o historii.
Tej ludzkiej.

Piszesz o wyrzynaniu w rzeczywistości, historii.
Krwawej.
Choć każda blizna to nauka.
A niewiedza to wiara.

To dobry wiersz, Marcinie.

[Alga]

Piękna rozmowa dwóch światów, zaglądanie poza ramę, próba połączenia się z tym co było i czego nie znamy, a dopiero będzie.

Są nawiązania do rytuałów, poszukiwania odpowiedzi w sobie o przeszłości, ale to wszystko delikatnie malowane, nienachalnie, pozostawiając niedosyt, bo odpowiedzi nie ma na wyciągnięcie ręki.

Bardzo mi się spodobał.

Będę wracać

Pozdrawiam