aktor

[Napoleon North]

ostatni oddech
wypranego mózgu
w trzeciej zwrotce
monologu

jak słup soli
po śmierci oceanu
w bordowej kurtce
na białym prześcieradle

coś z niczego
jak wiara w Boga
po godzinach

zapadła się
ambicja

[alchemik]

Interesujacy wiersz, Napoleonie, choć nieco hermetyczny.

Ale uznaję te metafory za rekwizyty teatralne.
Jak to w teatrze, kostium ładny na scenie. Z bliska mniej.

coś z niczego
jak wiara w Boga
po godzinach

To świetna kwestia.

Czy puenta odnosi się do zapadni na scenie?
Nie pasuje mi jednak do reszty wiersza, a już na pewno do świetnej, trzeciej strofy.

Oczywiście cały wiersz jest metaforą życia i śmierci.
Odgrywanych ról.
Dialogów, monologów.
Rozmów z Bogiem, którego nie ma na scenie.

Mózgi mamy wyprane, lub jak kto chce indoktrynowane przez media raczej, niż realną rzeczywistość.
Możemy umierać z
to be or not to be na ustach, w ogóle nie będąc i nie będąc tego świadomym.
Marionetki układów.

Tak jak powiedziałem, ciekawy wiersz.

Jurek