Gwiazda

[Niedzisiejszy]

Gwiazdo, która blask swój straciłaś

Światłość swą,
nieprzebytym łez oceanem oddałaś

Dusza twa, w pył przemieniona
unosi się ku wyżynom nieba,
z bezkresną uczuć i wspomnień
mgłą

Zamieniłaś się w boleść mroku,
stałaś się częścią ciemności bezdennej

Czy ktoś zauważył twoje zgaśnięcie,
pośród setek rozpalonych iskier?

Czy tajemnicą pozostaniesz, cichym popiołem nieskończoności.

[Bożena]

Gwiazdo, która blask swój straciłaś

Światłość swą,
nieprzebytym łez oceanem oddałaś

Dusza twa, w pył przemieniona
unosi się ku wyżynom nieba,
z bezkresną uczuć i wspomnień
mgłą

Zamieniłaś się w boleść mroku,
stałaś się częścią ciemności bezdennej

Czy ktoś zauważył twoje zgaśnięcie,
pośród setek rozpalonych iskier?

Czy tajemnicą pozostaniesz, cichym popiołem nieskończoności.

pogrubiłam to co mi się nie podoba w wierszu- gwiazdy mogą fascynować, a co my o nich tak naprawdę wiemy? Żyją i umierają jak wszystko

[pallas]

Gwiazda dla mnie ten temat do bólu przegadany.
Może spróbujesz jakiś niepozornych słów do tej kuli ognia, kwazara, pulsara,
rozgrzanego pieca, języka ognia, czarnej dziury, jasność nieboskłonowej, mgły błysku
można tak ciągnąć w nieskończoność z każdym zużytym wyrazie.
Choć użyci w dobrym miejscu jest jak najbardziej wskazane.

Treść.
Myślę, że mówisz o tym, iż wszystko pozostaje w Kosmosie i przybiera inne formy.
I inwidualizm człowieka, który jest zagubiony w tej przestrzeni milionów gwiazd czyli ludzi.
Czy ktoś potrafi zobaczyć w tym pośpiechu cokolwiek. Tak.
Człowiek dla człowieka wielką tajemnicą i nigdy jej nie rozszyfrujemy. Tyle widzi moje oko tytanie.

I jeszcze jedno, albo znaki interpunkcyjne albo ich brak. Bo estetyka też ważna.
Ostatni wer podzieliłbym tak:
Czy tajemnicą pozostaniesz,
cichym popiołem nieskończoności.

Forma wiersza białego jak dla mnie zachowana.

Tytan

[Alek Osiński]

Formalnie - ok, ale na moje oko daleko zbyt patetycznie,
tak się pisało bardzo dawno temu. Czy warto powtarzać
po innych? Może lepiej poszukać własnego języka?

Pozdrawiam