snucie jesieni

[Alga]

czyż to nie śmieszne

próbujemy przeszklić dwa światy
a granica wciąż nieodmawialna
porośnięta zeschłą goryczą

niech mnie nie krzywdzi brak oczekiwania
jak u snujących się dezerterów
tu po naszej stronie front opustoszały
dowódców tylu ile mundurów
i luf a po okrzyku za mną
słychać tylko podkute kroki

jeszcze musimy dotrzeć do granicy
za którą się uśmiech pogodny zaczyna

[alchemik]

Wrócę jeszcze.
Podumam nad interpretacją.

W tej chwili poddałbym na myśl do korekty powtórzenie granicy.

Wiem, że ta w przedostatnim wersie jest konieczna, bo nawiązuje do cytatu z Walca Miłosza.

Może by na początku zamienić granica na ziemia niczyja?.
Przy tym, zastosowałbym przerzutnię, co nadałoby szczególny charakter.

próbujemy przeszklić dwa światy a ziemia
niczyja wciąż nieodmawialna
porośnięta zeschłą goryczą

Jurek

[pallas]

Mi ta powtórzona granica nie gryzie, ale to moje zdanie.

Snuć można wiele opowieści, a ta jesienna.
Od razu jak czytam przypominają mi się słowa a gdyby tak...

Dwa światy mogą oznaczać tysiąc rzeczy.
Mnie do głowy przychodzi ten materialny i duchowy.
Chcemy by jeden wygrał, bo udowadniamy, że drugi nie istnieje.
Działa to w dwie strony,
po dwóch przecież stronach są zwolennicy jak i przeciwnicy.
Front opustoszał głowni dowódcy to uciekli, a inni stracili pozycję
w oczach żołnierzy. I idą na drugą stronę.

Ale gdy już granice się przekroczy nie można wrócić po za nią.
Lecz czy przekroczenie granicy jest złe. Nie ona daję nam odpowiedź
na nasze pytania.

Tytan

[Alek Osiński]

próbujemy przeszklić dwa światy
a granica wciąż nieodmawialna
porośnięta zeschłą goryczą

Najbardziej mi się podoba ta strofa
o poszukiwaniu przejrzystości rzeczy

jeszcze musimy dotrzeć do granicy
za którą się uśmiech pogodny zaczyna

To prawda, tylko że to raczej płynna granica,
a uśmiech jak łódka na falach...

Pozdrawiam:)

[alchemik]

Osobiście, mi też nie przeszkadza to powtórzenie granicy.
Tylko, przyszedł mi taki pomysł, który głębiej wnika w sprawę.
Oczywiście wiem, że manipulowanie w cudzych wierszach, to wnikanie w przestrzeń osobistą bez zaproszenia. Ale radzę jako przyjaciel.

Przeszklenie oznacza zarówno, otwarcie się na przejrzystość, jak i zamknięcie się za szybą z pancernego szkła.
Kwestia wyboru.

Ale ty piszesz o prawdziwych granicach i urojonych.
Jak je odróżnić?
Piszesz o falach uchodźców przechodzących przez granice.
Piszesz o wojnach, które to wywołują.

Piszesz o obłudzie bogatych. Tych co mają.
O tych, którym wydaje się, że mają za mało.

Piszesz o granicach zakreślanych w miłości.
Tej, która ponoć powinna pozbywać się granic.

A one, choćby na początku nakreślone tylko ołówkiem, cienką kreską, po pewnym czasie stają się murem.

Piszesz o agresji w zdobywaniu tych murów, aby ujrzeć tylko opuszczone, zniszczone przestrzenie.
Echo podkutych butów, to właśnie ta agresja.

Do wyboru mamy walkę lub miłość, połączenie.

Ale przecież wiadomo, że i w miłości musimy walczyć.
Stąd niejednoznaczność wiersza.

A uśmiech pogodny poza granicą, to już bajka, poezja, a może nie.



Jurek

[eka]

próbujemy przeszklić dwa światy
a granica wciąż nieodmawialna
porośnięta zeschłą goryczą

Nieodmawialna, to neologizm inny w znaczeniu niż nieodnawialna. Świetnie zaznaczona różnica. Nic to, że porośnięta- naprawdę nic, byle dotrzeć do granicy z pointy.

Wiersz z kontrastową częścią środkową. Tytuł dwuznaczny, bo jesień to spokojny uśmiech i zimna szaruga, a nawet pleśń.
Odczytuję go na planie indywidualnym peela (związek), ale i zderzeniu cywilizacji.
Bardzo, bardzo, Algo.
Pozdrawiam.

[Marcin Sztelak]

Szczerze powiedziawszy cała zwrotka z dezerterami itd jakoś mi nie leży, jakby pochodziła z innego wiersza.
Właściwie zostawiłbym z niej tylko słychać tylko podkute kroki.

Pozdrawiam.

[ono]

bardzo zaciekawił i...dał radość czytania

kamil

[mazi]

Po trzech czytaniach... mam cztery interpretacje,wrócę bo warto! Pozdrawiam serdecznie.

[Lucile]

jeszcze musimy dotrzeć do granicy
za którą się uśmiech pogodny zaczyna

czyli - jest nadzieja?
a jednak

tu po naszej stronie front opustoszały
dowódców tylu ile mundurów
i luf a po okrzyku za mną
słychać tylko podkute kroki

aż... strach się bać
i oby

próbujemy przeszklić dwa światy
a granica wciąż nieodmawialna
porośnięta zeschłą goryczą

Twoje słowa nie były prorocze

Dobry - gorzki, osadzony we współczesnych realiach - wiersz Algo,
serdecznie pozdrawiam
Lucile