wstyd

[marta zoja]

śmierć żebrze o przyjaźń
chociaż dawno weszła
w życie wołaniem o koniec

łzy na krawędzi przepaści
zatrzymują się
na jednym spojrzeniu

jak skazaniec daję sobie
niepisane prawo łaski
na mroczne wołanie

odczaruj moje istnienie

[pallas]

Śmierć chce się zaprzyjaźnić z śmiercią.
Ona bez życia jest niczym, byłaby pusta.
Pokazane zostaje, że życie idzie ku śmierci.
Druga zwrotka pokazuje smutek, który towarzyszy śmierci.
Naszemu końcowi i patrzą na siebie, bo wiedzą do czego dążą.
Skazaniec ma nadzieje, że jedno słowo go ocali czy nawet wstyd innych
tych, którzy go skazali, bo może zrobili to nie słusznie.
A może to jedno słowo odczaruje wszystko i uratuje istnienie.
I wstyd wyjdzie na dobre, bo uratuję.
Taka jest moja interpretacja.

Tytan

[Marcin Sztelak]

Może jednak jako, a nie jak? Tu też smutno, mrocznie, z drobną iskierką nadziei w puencie - prośbie...

Pozdrawiam.

[anastazja]

Smutki gonią smutki. Taki jest cel naszego życia. Biegniemy, wciąż coraz bliżej nas - śmierć owszem, co potem?
Pozdrawiam