Daleko od kołyski

[anastazja]

przytulony do twojego serca
dzieliłem ból z którym przyszło
się zmagać

w końcu nastał ten dzień
powierzony światu zrozumiałem
że i tu emanuje ciemność

nie łączyło nas nic prócz ciała
obleczonego skórą
nie zaznałem matczynego zapachu

w pustej kołysce łzy
odbijały brudne kolory czasu

[eka]

Ann, łączy ich wiele, wiele więcej. Jej myśli i te słowa.

[Marcin Sztelak]

Hmm... tytułowa kołyska raczej niepotrzebnie powtórzona. Zresztą końcówka jest jakoś semantycznie nieskładna, pewnie przez inwersję. Zresztą ściana serca i kałuża łez to niezbyt ładne metafory...

Pozdrawiam.

[anastazja]

Dzięki eko

Cieszę się na Twoje uwagi w komentarzu. Pozbyłam się ściany i kałuży. Zmieniłam też puentę - pozdrawiam Marcinie.

[Lucile]

Dobry wieczór Ann,

w tej wersji wiersz bardziej mi się podoba.
Dobrze, że wprowadziłaś uwagi Ewy i Marcina - wiersz tylko na tym "skorzystał"
Wracam, po raz któryś, do tego tekstu i ponownie nasuwają mi się dwie interpretacje,
i już sama nie wiem, która jest mi bliższa, oraz -
oczywiście bardziej przystająca do Twojego zamysłu.
Obydwie mówią o stracie, śmierci dziecka, jednak,
czy to było tragiczne zrządzenie losu, czy też świadomy, choć bolesny, wybór?
I nie chodzi mi o zwykłą aborcję, ale na przykład: podjęcie trudnej,
lecz (przynajmniej dla mnie) słusznej decyzji i nie sprowadzanie na świat nieuleczalnie chorej, niesamodzielnej osoby.
Myślę o przypadkach dzieci z bezmózgowiem.
Czy to nie egoizm pozwolić na ich narodziny, by - raczej wcześniej, niż później - umierały w męczarniach?
No, takie niewesołe rozważania, przychodzą mi do głowy, kiedy wracam do Twojego wiersza.

A może jest i trzecia ewentualność - i chodzi o "dziecko w nas" - dorastając odsyłamy je w "niebyt",
ale czasem płaczemy nad "pustą kołyską utraconej- naszej własnej - niewinności".

Przesyłam serdeczności i miłej niedzieli życzę
Lucile

[Hosanna]

dziecko jest - a raczej czuje się samotne od życia płodowego, co odczuwa jako brak czegoś co miało byc do świata przynależne a czego nie ma
Choć nie czuje miłości wie że ona jest i czuje jej brak
Jest wciąż zdumiony jej brakiem - tam i tu

ale zastanawia mnie końcówka
i że zapachu nie zaznał

to jakby albo ona umarła przy porodzie (fizycznie z powodu komplikacji lub psychicznie - oddania dziecka do adopcji)
lub jeśli jej ciało jest kołyską która płacze i jest przygnieciona brudem - to jakby ona miała depresję

bardzo smutny wiersz -podwójnie ze względu na obu bohaterów

zgadzam się z eką że łączy ich wiele
ale może wiersz właśnie jest o tym że choć tyle ich łączy
oboje tego nie czują
i dlatego ich życie odczuwane jest jako piekło

[Alek Osiński]

Skojarzyłem ten wiersz Anastazjo, z historią kobiety
która będąc w ciąży, zapadła w śpiączkę i której życie
podtrzymywano dopóki dziecko nie przyszło na świat.
Może masz na myśli coś innego, ale ton wyobcowania
pasuje do takiej właśnie sytuacji.

Pozdrawiam

[ono]

zamotał mi serducho

kamil

[em_]

A mnie się skojarzyło trochę z 'Pachnidłem'
chociaż pewnie to nie ta droga.
Tak, czy tak, wiersz jak zwykle dobrze napisany.
Pozdrawiam

[anastazja]

Trochę w inną stronę biegła moja myśl. Ale dziękuję Lucile za chwilę z moim wierszem.


Hosanno - Tobie również dzięki serdeczne.

Wiersz jest o dziecku niechcianym. Ciemność w łonie matki, ciemność i płacz w kołysce. Brak opieki i cierpienie.

Każda interpretacja indywidualnego odbiorcy jest dobra. Tak uważam.

Alku, kamilu, em_ uśmiech posyłam.